Η εμπιστοσύνη είναι μια ποιότητα που βασίζεται ουσιαστικά σε μια ψευδαίσθηση. Την διαθέτουμε για όσο διάστημα δεν λαμβάνουμε επιβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Δυνητικά σε κανέναν δεν μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη, λοιπόν, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Με την λογική αυτή οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να μπαίνουν σε σχέσεις αλλά να υπογράφουν συμβολαιογραφικές πράξεις με κυρώσεις του ποινικού κώδικα! Και πάλι...Κατανοώ πώς το λέτε, κορίτσια, κλωτσάνε πολλά φεμινιστικά αντανακλαστικά σε όλες μας μετά από αιώνες ατιμώρητου κερατώματος των γυναικών (οι σκλάβοι ξύπνησαν), στην πράξη όμως η απιστία έχει πάντοτε συγκεκριμένη αιτία: την αναζήτηση συναισθηματικού ανεβάσματος. Κι αυτό είναι μια ανάγκη που προκύπτει νομοτελειακά μέσα σε μια μακρόχρονη σχέση όπου έχει έρθει συντροφικό πλησίασμα. Γι'αυτόν τον λόγο έχει σημασία να βιωθεί μια τέτοια φάση πιθανόν (και κατά περίπτωσιν) ως μάθημα/εκπαίδευση, αντί ως λύσιμο του Γόρδιου δεσμού.