Pursuitέχεις ένα point σε αυτό που λες. Πράγματι δεν μπορεί κάποιος να συγκρίνει τα δύο ως ίσα μεγέθη. Ωστόσο πιστεύω ότι όλες οι σχέσεις με μακρόχρονη δυναμική και συντροφικό πλησίασμα (γιατί αν δεν υπάρχει αυτό η σχέση ακολουθεί άλλη σημειολογία) κάποια στιγμή φτάνουν στο σημείο του "κατακαθίσματος" όπου ο άλλος νιώθει ότι από τη μία βολεύτηκε (=ασφάλεια, που δημιουργεί επανάπαυση σε αρκετά πράγματα) κι από την άλλη έχασε την "αγωνία-με-λαχτάρα-να-σε-νοιάζομαι" (=δεν φοβάται πια κι έτσι δεν έχει αδρεναλίνη, η οποία αδρεναλίνη του τονώνει το εγώ και τον κάνει να νιώθει ζωντανός). Επομένως το στάδιο αυτό είναι αναγκαίο να περαστεί κατά κάποιο τρόπο, να βιωθεί με κάποιο τρόπο που θα υπερκερασθεί ώστε να πάει στο παρακάτω, όπου πλέον τα πράγματα θα ωριμάσουν κι άλλο. Το ιδανικό είναι να βιωθεί μέσω κάποιου challenge όπου θα περαστούν επιτυχώς οι εξετάσεις (κάποιο φλερτάκι χωρίς κανονική απιστία) ώστε να δοκιμαστούν οι παίκτες. Βέβαια συνήθως δεν γίνεται τόσο ανώδυνα ή δεν σκέπτονται τόσο ώριμα οι πληγωμένοι εγωϊσμοί. Τι να σου πω. Η εμπειρία μου αυτά με δίδαξε. Φυσικά δεν διεκδικώ το αλάθητο. Ενδέχεται πάντως να της είπε αλήθεια ο συγκεκριμένος και να μην προχώρησε παραπάνω. Αν είναι έτσι είναι μια ευκαιρία και για τους δύο και για την σχέση να τεθεί σε άλλη βάση. Από κείνους εξαρτάται (και τους δύο)