Καλώς σκέφτηκες τους χρήστες ουσιών. Ιδιαίτερα επειδή η εξάρτηση εκεί είναι παντοδύναμη. Κι όμως κάποιοι ξεφεύγουν! :)Κοίτα, δεν θέλω να συγκρίνω με τέτοια παραδείγματα παλαιών δομών σχέσεων τύπου 'κρατώ το γάμο μου για τους τύπους και κερατώνει ο άλλος αβέρτα από πίσω από την πλάτη μου με σιωπηρή ανοχή'. Αυτά γίνονταν πολύ στο παρελθόν επειδή υπήρχε στίγμα, οι γυναίκες ήταν καταπιεσμένες, δεν είχαν οικονομική ανεξαρτησία, και και και. Η κοσμοθεωρία μου είναι τελείως διαφορετική, δεν γίνεται κατανοητή εύκολα, γι'αυτό έβαλα τα βίντεο από την ψυχοθεραπεύτρια-σύμβουλο γάμου για να παρακολουθήσουν όσοι ενδιαφέρονται με πιο δόκιμο τρόπο και με την εμπειρία κάποιου ανθρώπου που έχει δει εκατοντάδες ζευγάρια στην συμβουλευτική της εμπειρία (γιατί προφανώς εγώ έχω στην ουσία μόνο το προσωπικό μου βίωμα, που δεν περιλαμβάνει κέρατα, κι όσα έχω ακούσει από τον περίγυρό μου, που είναι εξ ορισμού ημιτελή). Η λογική όλων των κοριτσιών εδώ στο νήμα μια χαρά είναι. Ακούγεται ΟΚ, αυτό είναι το λογικό. Μέχρι να κάτσει η μπίλια βέβαια να νιώσει ο άλλος βαρεμάρα. Τότε η λογική αυτή δοκιμάζεται. Και συνήθως χάνει, επειδή το μόνο περιθώριο που αφήνει είναι ο χωρισμός. "Αν βαρεθείς, και κοιτάξεις αλλού, τότε τέρμα, μου αρκεί που το σκέφτηκες, αν μ'αγαπούσες δεν θα το σκεφτόσουν καν". Ναι, ΟΚ, θεωρητικά θα μπορούσε να ήταν έτσι. Αν δεχτούμε ότι έτσι κι αλλιώς ο έρωτας είναι πέρασμα από μια σχέση σε μια άλλη, κι από κει σε μια άλλη (μέχρι να κουραστούμε να αναζητάμε το ιδανικό; γιατί όλοι έχουν τρωτά σημεία) τότε ΟΚ. Αυτό που προτείνω όμως είναι διαφορετικό. Είναι να διαπλάσουμε την σχέση στο ιδανικό για ΜΑΣ που την βιώνουμε, με τους δικούς μας όρους, στις δικές μας διαστάσεις, στις δικές μας αδυναμίες. Θα το καταλάβετε μετά από μερικούς χωρισμούς. Μάλιστα καλό είναι να το καταλάβει κανείς μετά από λίγους χωρισμούς, γιατί κατόπιν γίνεται μισάνθρωπος ("όλες είναι πουτ@νες, όλοι είναι καθ#κια" κλπ)