Όχι, δεν λέω αυτό. Να το αναλύσω λίγο. Λέω ότι σε ΟΛΕΣ τις συντροφικές μακροχρόνιες σχέσεις έρχεται η στιγμή που οι βαθύτερες συναισθηματικές ανάγκες μας δεν γίνονται 100% κατανοητές ή δεν εκπληρώνονται όσο χρειαζόμαστε (ανεξαρτήτως αν είναι άντρας ή γυναίκα) κι αυτό ανοίγει το παραθυράκι της πιθανής απιστίας. Κατά τη γνώμη των ψυχολόγων η απιστία ανθίζει όταν έχει επέλθει συναισθηματική απόσταση που έχει προκύψει όταν έχει ήδη γίνει συναισθηματικό δέσιμο. Παράδοξο; Όχι και τόσο. :)Διάβασε αυτό που τα εξηγεί καλύτερα.https://www.psychologynow.gr/psychology-in-our-life/relations/5340-krata-me-sfixta.html(μετάφραση στα ελληνικά από την αγγλόφωνη πηγή)Τα "αγκαθάκια της σύγκρισης, της καχυποψίας και της ζήλειας" όπως λες μπαίνουν μέσα μας και μας ταλαιπωρούν, πράγματι. Γιατί όμως; Να το σκεφτούμε. Επειδή εδράζονται πάνω σε δικές μας προσωπικές ανασφάλειες (δεν είμαι αρκετά καλή; τι παραπάνω έχει η άλλη; είναι πιο όμορφη; είναι πιο καταφερτζού; είναι πιο σεξουαλική; έχει τον τρόπο της; τι έκανε τέλος πάντων και την διάλεξε;). Επομένως για να μην μας ταλαιπωρούν πρέπει να κάνουμε προηγουμένως (ή επί τη ευκαιρία) εργασία με τον εαυτό μας. Αλλιώς πάντοτε θα ταλαιπωρούμαστε, με οποιονδήποτε σύντροφο, με την παραμικρή αφορμή, αφού πάντοτε θα κυκλοφορούν εκεί έξω κάποιοι (άντρες ή γυναίκες, δεν το διαχωρίζω έμφυλα) που σε κάποιο τομέα θα υπερτερούν από μας. Για σκέψου και το άλλο. Γιατί δεν ταλαιπωρούμαστε τόσο πολύ σε εργασιακή αλλαγή περιβάλλοντος συγκρινόμενοι με το παλιότερο (με θέλουν; δεν με θέλουν; δεν με θέλουν το ίδιο όσο παλιά; γιατί δεν με θέλουν τόσο όσο πριν;) Επειδή είμαστε απολύτως σίγουροι ότι αν δεν μας ήθελαν θα μας σουτάριζαν το δίχως άλλο! Δεν θα μας είχαν "στο παράλληλο", όπως φοβόμαστε για τα γκομενικά. Επομένως τα γκομενικά ενοχλούν ακριβώς επειδή έχουμε την ανασφάλεια ότι μπορούν να μας έχουν στο παράλληλο, και ταυτόχρονα ότι ίσως υπολειπόμεθα σε τομείς πολύ ευαίσθητους για την δομή της προσωπικότητάς μας (την θηλυκότητα ή την αρρενωπότητα, την ελκυστικότητα του ατόμου μας ως σύνολο, το πόσο ενδιαφέροντες μπορούμε να είμαστε κλπ). Αυτό είναι που μας τσακίζει και τίποτα άλλο. Αν αναλογιστούμε όμως τις πάμπολλες περιστάσεις που οι απιστίες προκύπτουν με κάποια/κάποιον αντικειμενικά χειρότερο από αυτό που είμαστε εμείς, τότε είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι ότι βρήκε κάτι καλύτερο ο/η απιστών/ούσα, αλλά βρήκε αυτό που λέω: συναισθηματικό πλησίασμα, την αίσθηση ότι είναι ξανά μοναδικός/η! Αυτό το boost ότι τον καταλαβαίνουν. (την ξέρεις αυτή την αίσθηση, είναι όπως όταν είσαι με έναν νέο φίλο ή κι έναν άγνωστο ακόμα και ξαφνικά διαπιστώνετε ότι σας συναρπάζει εξίσου κάτι που πιστευες ότι κανέναν άλλον δεν τον συνάρπαζε...μια μοναδική στιγμή "ηλεκτρισμού". ΑΥΤΟ είναι που κάνει τον άλλο να θέλει κιάλλο κι άλλο κι άλλο.)Αυτό είναι μια εγγενής παθολογία της σύγχρονης μονογαμικότητας, επειδή πλέον στις σχέσεις δεν αρκεί να μην μας δέρνουν ή να μας βιοπορίζουν, αλλά περιμένουμε από τον ερωτικό σύντροφο να είναι ελβετικός σουγιάς: εραστής, σύντροφος, φίλος, συνεργάτης ενίοτε, πνευματικό στήριγμα, κοινωνική βιτρίνα, σύμμαχος για κουβεντολόϊ, να μας ακολουθεί σε όλες μας τις ασχολίες και δραστηριότητες...να μας παρέχει ευτυχία σε όλους τους τομείς! Μα ποιός άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Κανείς!!! Αν είχαμε ένα σπίτι (για να φέρω μια αναλογία), δεν θα περιμέναμε από τον αρχιτέκτονα να κάνει και τον ηλεκτρολόγο, και τον μηχανικό, και τον υδραυλικό, και τον διακοσμητή και και και. Θα προσλαμβάναμε περισσότερους ανθρώπους για τις διαφορετικές εργασίες. Αυτό που μας φαίνεται εντελώς αναμενόμενο και δεδομένο για μια σύνθετη εργασία ή ένα project σαν το σπίτι μας φαίνεται τελείως παράλογο για μια ερωτική συντροφική σχέση ή ένα γάμο, ακριβώς επειδή έχουμε κρεμάσει προσδοκίες αυτοπραγμάτωσης πάνω στη σχέση, θέλουμε ο άλλος άνθρωπος να είναι τα πάντα για μας. Να μας "πληρώσει", να μας "κλείσει" ως άτομα, να είναι το ολοκλήρωμά μας. Ε λοιπόν για να γίνει τα πάντα (ποτέ δεν θα γίνει τα πάντα-πάντα, και μέρος της ωριμότητας είναι να το δεχτεί αυτό κανείς και να αποφασίσει σε ποιά πράγματα μπορεί να υποχωρήσει τελικώς) πρέπει να πέσει πάρα πολλή δουλειά στο μεταξύ μας, στην βαθύτερη επικοινωνία. Όταν αυτή πάσχει, έχουμε τέτοια φαινόμενα σαν αυτό που εξομολογήθηκε η κοπέλα. Κάποιος ψάχνεται, όχι επειδή υπάρχει κάποια έλλειψη, αλλά επειδή υπάρχει ακριβώς κάποια επανάπαυση και δεν έχει ολοκληρωθεί αυτή η μεταξύ τους "δουλειά".Δεν φταίει εκείνη, αλλά κατά κάποιο τρόπο φταίει η ίδια η προσδοκία της σχέσης. Έγινα κατανοητή;