Το όλο ρεζουμέ βρίσκεται στο παρελθόν που κουβαλάτε και δεν σας επιτρέπει να είστε ανάλαφροι όπως στην αρχή. Το λάθος είναι να θέλετε μια νέα αρχή όταν στην ουσία μπορείτε να έχετε μια συνέχεια ή ένα τέλος. Το τέλος, πολλές φορές μοιάζει λυτρωτικό γιατί η συνέχεια έχει μεγάλες απαιτήσεις για να μην καταλήξει ένα κακέκτυπο των προηγούμενων βιωμάτων σας. Χρειάζεται να αφεθείτε κι οι δύο ξανά ευάλωτοι ο ένας στον άλλον έχοντας ήδη γευτεί τον πόνο και την απογοήτευση κι αυτό καταλαβαίνω πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι. Το θέμα είναι αν αξίζει το ρίσκο μιας συνέχειας κι αν θα μοιραστεί σωστά(κι όχι ίσα απαραιτήτως) αυτή τη φορά. Αλλά η φθορά, η φθορά σε κάνει να βλέπεις σαν εχθρό σου το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτοί που αγαπάμε μας πληγώνουν πιο δυνατά. Αξίζει το ρίσκο για νέο κοινό κεφάλαιο λοιπόν;