Ε τα γνωστά. Στην αρχή κλαίς και πιστεύεις ότι ποτέ δε θα αγαπήσεις ξανά,θα πεθάνεις μόνος σου. Μετά σκέφτεσαι όλους τους πιθανούς τρόπους να γυρίσει. Μπορεί να ξεφτυλιστεις και να στείλεις και κανένα μήνυμα. Μη το κάνεις. Θα το μετανιώσεις μελλοντικά γιατί στην ουσία όπως είπες με το ζόρι δεν γίνεται. Μετά σκέφτεσαι "τι έκανα λάθος". Η απάντηση δεν έχει σημασία γιατί πρώτον,λάθη γίνονται αλλά πρωτίστως, δεν έχει σημασία γιατί ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΟ. Και εκεί ξεκινάει η συνειδητοποίηση και ο εγωισμός και λες οκ, δε θα θέλω κάποιον που δεν με θέλει. Στο μεταξύ, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πέθανες τελικά. Και σε παρακαλώ, ΑΝΑΓΚΑΣΕ τον εαυτό σου να βγει. Να κάνει πράγματα . Με το ζόρι στην αρχή. Για να δεις σιγά σιγά ότι η ζωή προχωράει και τελικά ζεις και χωρίς αυτόν. Έχει μια εξομολόγηση παρακάτω που μια κοπέλα χάνει τις μέρες της μαραζωνοντας μετά από έναν χωρισμό. Μην αναγκάσεις τον εαυτό σου να το περάσει αυτό. Να ξέρεις δεν υπάρχει χάπι. Εγώ είμαι στους 10 μήνες και ακόμη τον σκέφτομαι πολλές φορές. Η αρχή είναι δυσκολη. Αλλά οι φίλοι είναι σωτηριοι, εμένα με κουβαλούσαν παντού μαζί τους για να ξεχάσω χαχαχαχαχαχ οι καλοί μου .. επίσης, απασχολούσα τον εαυτό μου. Καθάριζα το σπίτι, γράφτηκα γυμναστήριο, έλυναν σταυρόλεξα.. έβγαινα πολύ. Στην αρχή τον βρίζεις εννοείται παντού χαχα τον μισείς, στάδια είναι αυτά. Στο σημείο που είμαι εγώ λέω " ε κρίμα που δεν δούλεψε ,μακάρι να δούλευε ,αλλά η ζωή συνεχίζεται". Όλα θα πάνε καλά! Να θυμάσαι ότι θα περάσει. Αυτό είναι σίγουρο! Και προσοχή, όχι μηνύματα και παρακάλια! Όχι κατά λάθος κλήσεις (και καλά), όχι επικοινωνία,όχι fb, όχι τραγούδια,όχι ταινίες τύπου Ημερολόγιο. Αυτά!