Γι΄αρχή το πως το αντιμετωπίζει ο καθένας μας, δε σημαίνει ότι είναι το σωστό. Επίσης, προτιμώ να πω πως θεωρώ ότι είναι καλύτερα ν' αντιμετωπιστεί γιατί δεν τα καταφέρνουμε πάντα να υποτάσσουμε τις πράξεις μας στο υγιές και λογικό. Πιστεύω, ότι κάθε απώλεια κάποιου ατόμου είναι ένα μόνιμο κενό. Όχι μόνο ερωτικά, αλλά όλες οι απώλειες σημαντικών άλλων όπως και σημαντικών πτυχών του εαυτού μας είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται. Μ΄αυτό δεν θέλω να πω πως είμαστε καταδικασμένοι σε μια μόνιμη μεμψιμοιρία, αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος και το κάθε τι που μας έχει συγκινήσει βαθιά πάντα θα μας λείπει, όχι μάλλον γι' αυτό που μπορεί ή που θα μπορούσε να είναι τώρα, αλλά όπως ήταν τότε. Όμως, η ανθρώπινη φύση μας έχει προικίσει με τη δυνατότητα να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα τα οποία είναι γύρω μας ασφυκτικά πολλά, εκτός κι επιλέξουμε την απομόνωση. Που σημαίνει; Ότι αν επιτρέψουμε στο ρου των γεγονότων, τότε δεν θα είναι μετά από ένα σημείο η σκέψη μας προσκολλημένη εκεί και στην οδύνη για κάτι που χάθηκε. Αυτό όμως που έχει κάποια αξία είναι για όσο τέλος πάντων έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια να σκεφτούμε λίγο όσο πιο νηφάλια γίνεται τι σχέση είχαμε και τις δοσοληψίες που κάναμε. Να κρίνουμε λίγο την ποιότητα της σχέσης, να καταλάβουμε τελικά τι είναι αυτό που πονάει και πόσο; Είναι ότι χάσαμε ένα άτομο; Την ψευδαίσθηση για ένα άτομο; Κάτι καλό; Τι ήμασταν μέσα σ' αυτή την κατάσταση; Ήμασταν ελεύθεροι; Νιώθαμε όμορφα; Ή ζούσαμε με μια ελπίδα; Μήπως με μια απελπισία; Όλα μαζί