(συνεχίζω ) ή τίποτα; Δεν μ' αρέσει η πλήρης αποδόμηση και η απόλυτη θέση: «θιγμένος εγωισμός» λες και δεν επιτρέπεται σ' έναν άνθρωπο να ενυπάρχουν μέσα του τα πιο ρηχά αλλά και τα πιο σπουδαία συναισθήματα. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις οπότε και καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι. Ούτε να δαιμονοποιούμε τα συναισθήματα που δεν δείχνουν χριστιανική ευλάβεια όταν στην τελική δείχνουν ξεκάθαρα την ανθρώπινη υπόσταση. Ακόμη, ο βασικός τρόπος για να προχωρήσουμε κάπως είναι προχωρώντας τη σκέψη μας και παραχωρώντας λίγη θέση και σε άλλα πράγματα. Αυτό θα γίνει βέβαια αν μας το επιτρέψουμε αλλά χωρίς μεγάλη βιάσει και πίεση. Όταν δηλαδή είσαι τόσο χάλια, μην πας κάπου που πρέπει να είσαι ευχάριστη κι αστεία, ενδεχομένως να καταλήξεις κλόουν για τους άλλους και κουρέλι όταν γυρίσεις μ΄αποτέλεσμα να κάνεις δύο βήματα πίσω. Επιπλέον, μην έχοντας ξεκαθαρίσει ρητά ότι για ένα εύλογο χρονικό διάστημα έστω (δηλαδή μέχρι να σταθείς στα πόδια σου και ανεξαρτητοποιηθείς συναισθηματικά από την παρουσία του άλλου σε βαθμό που μέσα σου γίνονται αναταραχές) οι επαφές δεν βοηθάνε. Μπορεί να μην υπάρχει κακός λύκος στην ιστορία, μπορεί να υπάρχει και να είσαι ακόμη κι εσύ κτλ. Όσο ο άλλος μπαινοβγαίνει στη ζωή σου ενώ εσύ κρέμεσαι από τις επιθυμίες του, θα είσαι απλά δυστυχισμένη και θα καταλήξεις να νιώσεις μια βαθιά περιφρόνηση για σένα που δύσκολα επουλώνεται-αν γίνεται κι αυτό. Τέλος, αφού δώσεις στον εαυτό σου ένα εύλογο χρονικό διάστημα να θρηνήσει οφείλεις να γιορτάσεις και τη ζωή για όσο ζεις(εκτός κι αν σ' αρέσει το κλάμα κι οδυρμός, οπότε πάσο) αλλά αυτό θα γίνει με το να επιτρέψεις σε σένα. Να καταλάβεις ότι δεν είναι προδοσία για όσα δυνατά συναισθήματα βίωσες για κάποιον να προχωρήσεις, συνεπώς δεν πρέπει ν' ανακαλείς όλη την ώρα τις αναμνήσεις και να ζεις στο παρελθόν. Κλείνοντας, να πω ότι είμαι άτομο που βουτιέται πάρα πολύ εύκολα και συχνά στο παρελθόν με μια μελαγχολική διάθεση παρόλο που γνωρίζω ότι είναι εσφαλμένο κι έτσι πάντα μου κάνει παραπάνω κόπο και χρόνο να ξεπεράσω κάποιες καταστάσεις. Υ.Γ. Όπως περνάει κι ευτυχία, έτσι περνάει και η δυστυχία. Είμαστε καμωμένοι για ν' αντέχουμε τα συναισθήματά μας, συγγνώμη για την γνωστή ζαλάδα με τη φλυαρία μου.