Δύσκολο το πρόβλημα και λεπτή η θέση σου, ωστόσο μπράβο που το θέτεις ως ερώτημα. Η απάντηση κυμαίνεται ανάλογα με το αν το παιδάκι έχει κάποιο νευρολογικό θέμα ή δεν έχει. Αν δηλαδή το ζήτημα άπτεται παθολογίας ή όχι. Αν άπτεται παθολογίας, κι αυτό θα το πει ο ειδικός (ενδεχομένως λόγω παραπομπής σε παιδοψυχίατρο/παιδονευρολόγο/έστω καθηγητή ειδικής αγωγής που λόγω πείρας έχουν δει κάποια πράγματα), οι επιλογές σας είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Αναγκαστικά οφείλετε να φερθείτε ως χανζαπλάστ, συμμπτωματικά δηλαδή κι όχι στην πηγή του ζητήματος, προστατεύοντας δια της αποφυγής περιστατικών που φέρνουν πιθανές τριβές. Ο ειδικός είναι που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να μην το αφήσετε έτσι. Στην περίπτωση που το πρόβλημα του παιδιού δεν είναι ψυχο/νευρολογικής φύσης, τότε έχετε μια καραμπινάτη περίπτωση παιδιού που έχει θυμό και αντανάκλαση βίας από κάποια πίεση που δεν ξέρει λόγω ηλικίας να διαχειριστεί: ενδοοικογενειακή βία, εξαρτήσεις γονιών από ουσίες ή άλλες καταστάσεις, υπερπαρεμβατικό πλαίσιο κλπ. Για να μπορέσετε να το αλλάξετε πρέπει να θέλει και το πλαίσιο να αλλάξει και δυστυχώς (για το ίδιο το παιδί πρώτα απ'όλα) οι γονείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν τι γίνεται. Αυτό που μπορείτε να κάνετε, όλοι μαζί, και θα χρειαστεί ΠΑΡΑ πολύ παιδεία και στα άλλα παιδιά που ως τώρα υποφέρουν εξαιτίας του, είναι να του κάνετε επίθεση αγάπης, να του δείξετε ότι στο σπίτι μπορεί να περνάει χάλια, αλλά το σχολείο είναι άλλο, είστε εκεί, είστε μαζί του, δεν τον αποκλείετε, έχετε το περιθώριο της συγχώρεσης, ότι όλοι παρεκτρέπονται ενίοτε αλλά βρίσκουν τους τρόπους να οριοθετηθούν, ότι η οριοθέτηση είναι καλό πράγμα και γίνεται για να συμβιώνετε όμορφα, ότι του δίνετε μια δεύτερη ευκαιρία. Ενδέχεται αυτό να το ηρεμήσει, να νιώσει κάποια ασφάλεια και να σας ξανοιχτεί και μόνο του το παιδί. Μην περιμένες αναλυτικές εξομολογήσεις, από κλεφτά λόγια στον αέρα και εκφράσεις μπορεί να ψυχανεμιστείτε τι παίζει και σε συνεργασία με τις δομές του δήμου σας να βρείτε πώς μπορεί να βοηθηθεί τέλος πάντων (κάποια συμβουλευτική γονέων; κάποιος σχολικός επιθεωρητής να επέμβει και να ζητήσει μια αξιολόγηση ώστε να κινητοποιηθούν οι γονείς;)Σε τόσο μικρές ηλικίες είναι θαυμάσιο όλα αυτά να μην γίνουν με λεκτική κατήχηση αλλά με πράξεις και με δρώμενα. Να παρακολουθήσετε κάποια παράσταση με αντίστοιχο θέμα, να κάνετε κάποιο κουκλοθέατρο την ώρα της Ευέλικτης Ζώνης που να αναπαριστά τέτοια γεγονότα, ώστε να εκδηλωθεί ή να δει πιθανές λύσεις, να συζητήσετε για κάποιο βιβλίο/παραμύθι/πίνακα που πραγματεύεται την βία και τον θυμό...Καλό κουράγιο, αυτά είναι προβλήματα που η λύση τους ΜΠΟΡΕΙ να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
