Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω όσο δεν φαντάζεσαι. Έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου, έχω δύο υπέροχα παιδιά, έχω φίλους, έχω εισπράξει αγάπη από όλους τους παραπάνω ( παράπονο δεν έχω ). Αυτό το ρημαδι το κενό δεν γεμίζει, καποτε πίστευα πως θα γέμιζε, πλέον ξέρω πως δεν θα γεμίσει ποτέ. Θα υπήρχε ελπίδα αν υπήρχε η διάθεση να αλλάξουν συμπεριφορές , τρόποι ζωής, αντιλήψεις κλπ. Κάτι που δεν θα γίνει και το ξέρεις. Ισως και να είναι αργά πλέον για κάτι τετοιο. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό το κενό. Δυστυχως. Και κοιτάς να γίνεις καλύτερος εσύ ως άνθρωπος και ως γονιός αργότερα. Δες το σαν ένα μάθημα που πήρες από τη ζωή με σκληρό τρόπο.