Καταννοω πως το λες και συμφωνώ ως ένα σημείο.Θυμάμαι στην παλιά μου δουλεια γνώρισα μια παρέα ατόμων και ένιωσα για πρώτη φορά αποδεχτή. Βγαίναμε συνεχεια και περνάγαμε πολυ καλα. Νομιζα σαν χαζή οτι βρηκα την παρέα που έψαχνα. Έφταναν λοιπόν θυμάμαι τα γενέθλια τους και τους εκανα δωρα. Χαιροντουσαν και μου έλεγαν ποσο καλη ειμαι και σκέφτομαι παντα τους άλλους. Έφτασαν τα δικά μου γενέθλια. Το ήξεραν. Δεν μου έκαναν τίποτα.Δεν στο λέω το παράδειγμα αυτο γιατι δινω βάση στα γενέθλια. Στο λέω για να πάρεις μια γεύση από το πώς νιωθω. Νιωθω οτι νοιάζομαι 10 φορές παραπανω απ οτι οι άλλοι για εμενα. Να βράσω τα γλυκά λόγια και νά μου λένε ποσο με συμπαθούν ενώ οταν στέλνω μηνύματα να βγούμε ολο "κατι τους τυχαινει" και "θα σου στείλω εγω" και εξαφανίζονται. Μετα απο λίγο καιρό βλεπεις και τυχαία νια φωτογραφία οτι βγήκαν χωρις εσενα.Αυτά λοιπόν φίλη μου με πλήγωσαν και φοβάμαι να προτείνω εξόδους. Δεν θέλω να νιώσω ποτε ξανα η "παρεισακτη" που "ζητιανεύει" παρεα.