H πλαστική χειρουργική κάνει θαύματα στις μέρες μας: βάζει μοσχεύματα δέρματος σε εγκαυματίες, κολλάει κομμένα δάχτυλα σε παιδάκια, ανασκευάζει θύματα ρίψης θειϊκού οξέως, αποκαθιστά μαστούς που κόπηκαν για να απαλλαγεί η κάτοχος από καρκίνο του μαστού, δίνει μια προοπτική φυσιολογικής ζωής σε άτομα που η φύση κι η μοίρα τους στέρησε την φυσιολογικότητα στη γέννα τους...Κάθε μεγάλο χειρουργείο είναι ένα ρίσκο θανάτου. Όσο καλός κι αν είναι ο γιατρός. Όσο καλό κι αν είναι το νοσοκομείο. Όσο γερός κι αν είναι ο οργανισμός του ασθενούς. Το να πάρει κάποιος το ρίσκο του θανάτου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, που σημαίνει γενική αναισθησία, τομές, μετεγχειρητικός πόνος, ράμματα, αποθεραπεία και αγωνία για το αποτέλεσμα, δεν γίνεται. Καθένας το παίρνει μόνος του. Αν σε απασχολούσε εσένα η απόφαση για το στήθος σου (την κοιλιά σου, τον πωπό σου, τη μύτη σου, τη βλεφαρίδα σου, τη σκωληκοειδίτιδά σου, το οτιδήποτε τέλος πάντων) επειδή σε απασχολούσε ΕΣΕΝΑ και σου δυσκόλευε την ζωή, το ρίσκο αυτό ίσως και να άξιζε να το πάρεις. Το να έχεις κάποιος την οποιαδήποτε φαντασίωση, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απολύτως θεμιτό και σεβαστό, και δεν θα του κρίνουμε το πώς φαντασιώνεται και τι του αρέσει. Αυτό που θα κρίνουμε είναι το αν χειραγωγεί ανίδεους για να του την εκπληρώσουν, γνωρίζοντας τα ρίσκα (οπότε είναι γαϊδούρι) ή μη γνωρίζοντας τα ρίσκα (οπότε να μην μιλάει αφού δεν γνωρίζει).