Φοβάμαι ότι θα σε στενοχωρήσω, όμως μιας και αναζητάς την αποστασιοποιημένη γνώμη των αγνώστων ίσως να σε βοηθήσει περισσότερο αυτό που θα σου πω. Το γενικότερο feeling που βγαίνει διαβάζοντας την εξομολόγησή σου είναι ότι έχεις τελείως λανθασμένο μοντέλο σχέσεων στο κεφάλι σου και πάσχεις από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πιστεύεις ότι επειδή ζήσατε καυγάδες, επανενώσεις, ενθουσιασμούς, χωρισμούς κλπ. ότι τον άνθρωπο αυτόν τον αγαπάς. Όχι. Δεν τον αγαπάς. Αν τον αγαπούσες θα ήθελες να βελτιώνεστε κι οι δυο μέσω της σχέσης, να ανθίσετε στον καλύτερο εαυτό σας και να επιδιώκετε την αυτοπραγμάτωσή σας. Για το ότι εκείνος δεν σε αγαπά, δεν χρειάζεται να επιμείνω, θα στα πουν οι άλλοι σχολιαστές. Οι χωρισμοί πριν το καλοκαίρι σημαίνουν μόνον ένα πράγμα: θέλω να γ@μήσω άλλη/ες στις διακοπές. Αυτό τιθέμενο ως "εγώ είμαι εντάξει, σε χωρίζω, δεν σε κερατώνω" είναι passive aggressiveness, δεν είναι ξεκαθάρισμα ή τιμιότητα. Η τιμιότητα είναι στην διάρκεια των πολλών μηνών που προηγούνται να φέρεσαι με τον σεβασμό και την εκτίμηση που αξίζει η επιλογή που κάνει κάποιος, ακόμα κι όταν αυτή η επιλογή είναι αμιγώς σεξουαλική, που εδώ υποτίθεται δεν ήταν. Απόρησα με μια φράση σου: "όταν συζητούσα μαζί του λέγαμε ότι θα το φτάσουμε μέχρι το τέλος και όντως, το εννοούσα Πηγή: www.lifo.gr"Όταν λες "θα ΤΟ φτάσουμε μέχρι το τέλος", σε ΠΟΙΟ αναφέρεσαι; Συγκατοίκηση και επισημοποίηση; Ή εννοείς το χωρισμό; Κάτι μου λέει ότι εννοείς το πρώτο, και ω δυστυχία, έχω την αίσθηση ότι πρέπει να διαβάσεις επειγόντως ένα άλλο σχόλιο που έκανα πριν λίγες ώρες μόλις. https://www.lifo.gr/confessions/view/359807?comment=2099432#2099432Σε αφορά το πρώτο σκέλος της. Ο άνθρωπος αυτός σου έδινε τα απολύτως ελάχιστα, εφόσον η σχέση σας ουδέποτε υπήρξε, σύμφωνά με τα λεγόμενά σου, αμοιβαία και υγιής, κι εσύ επειδή έχεις τεράστια ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου καθόσουν και παραμυθιαζόσουν ότι σε αγαπάει, κι ακόμη χειρότερα, ότι τον αγαπάς. Όταν νηφάλια θα καθίσεις να σκεφτείς όλα αυτά που σου λέω θα διαπιστώσεις ότι κάπου, κάποτε, κάποια στιγμή διδάχθηκες (από την οικογένεια ίσως έμμεσα; δια του παραδείγματος; ) ότι άμα θυσιαστούμε ο άλλος θα το εκτιμήσει και θα μας ανταμοίψει με τον έρωτά του και θα αλλάξει για μας. Δυστυχώς όσο μας βλέπει να σερνόμαστε, να ανεχόμαστε κακές συμπεριφορές και να μην δείχνουμε πρωταρχική εκτίμηση στον ίδιο τον εαυτό μας, αρχίζει να νιώθει οίκτο. Ο οίκτος μεταφράζεται ως φορτίο και το φορτίο θέλουμε να το αποτινάξουμε από πάνω μας. Έτσι λοιπόν κι αυτός θέλησε να σε αποτινάξει. Κι αν τώρα κάνει επαναπροσεγγίσεις με τον γελοίο αυτό τρόπο (όχι πολλά πολλά μην αναπτυχθούν αισθήματα, αλλά άμα κάτσεις να σου ρίξω ένα μανίκι δεν με χαλάει κιόλας, στην αναβροχιά), είναι ακριβώς επειδή ούτε αυτός εκτιμάει τον εαυτό του και αποτελεί "χαλασμένο κομμάτι" που δεν ξέρει να συσχετισθεί με υγιή τρόπο. Θα βασανίζει και θα βασανίζεται. Μέχρι να ξυπνήσει και να καταλάβει. Τουλάχιστον εσύ μπορείς να γλυτώσεις, μην το αμελείς. Σου δίνω τζάμπα αυτά που θα σου έλεγε δίχως αμφιβολία ο ψυχολόγος που δεν θα πήγαινες.
