Κάπως έτσι και εγω. Ανάλογο διαστημα εξω. Χειροτερα ωραρια. Μηδεν ζωη. Αποφάσισα να γυρισω.Ολα καλα, αλλα στη ζωη υπαρχουν και αλλες προτεραιοτητες.Και θα ηθελα καποτε να κανω και εγω οικογενεια. Αλλα αυτο δε συμβιβαζοταν με αυτο που ζουσα.Συνειδητοποιησα οτι η ζωη μου περιοριζοταν στη διαδρομη δουλεια - σπιτι και το αντιστροφο.Και οτι περα απο οση ασφαλεια μπορει να μου εξασφαλιζε ο μισθος μου, η ταξη, το συστημα υγειας, υπηρχαν χαζα πραγματα που μου στερουσαν ποιοτητα ζωης. Πχ. το να πρεπει να παιρνω σειρα καθε ΣΚ (οι μονες μερες που μου εμεναν και μπορουσα) για μπουγαδα στο πλυντηριο της πολυκατοικιας. Εκανα οτι μπορουσα για να ενσωματωθω και να προσαρμοστω. Με τετοια ωραρια, λιγα τα περιθωρια και μεγαλη η κουραση.Η μονη ξεκουραση το βραδυ, να χαζευω λιγο στο κινητο (μεταξυ αλλων και εδω).Και η μοναξια απιστευτη. Προσπαθησα να κανω οσο μπορω παρεες εξω για να εχω κοινα ενδιαφεροντα, να ενσωματωθω οσο μπορω. Να βελτιωσω τη ζωη μου. Να μιλω ακομα πιο τελεια τη γλωσσα. Δε γινοταν. Ο κοσμος κλειστος. Ο χρονος ελαχιστος.Ειχα την τυχη να κρατησω καλη επαφη με οσους εμειναν πισω, στην Ελλαδα.Διαβαζα προχθες μια εξομολογηση. Αντιστοιχα μελαγχολικη. Απο καποιον στο εξωτερικο. Σαββατο βραδυ. Βροχη. Αισθημα μοναξιας. Την εζησα πολλες φορες αυτη την εικονα. Μου ειναι γνωριμη.Ο γυρισμος εχει απιστευτες ομορφιες. Πράγματα απλα, οπως ενας περιπατος στον ηλιο. Να δεις τους φιλους, να εισαι κοντα στους δικους σου.Μεσα στη χαζομαρα του συστηματος και την κριση, συναντησα ατομα πολυ προθυμα να με εξυπηρετησουν στην καθημερινοτητα.Απιστευτη και η ανασφάλεια. Πολυ πιθανο να μην τα καταφερω επαγγελματικα. Δεν ειμαι σιγουρος τι θα κανω, και αν θα κατσω η θα ξαναφυγω.Μου φαινεται δυσκολο να κανω τους ιδιους συμβιβασμους. Μοναξια. Κουραση και μονο. Καμια προοπτικη να προχωρησω στην προσωπικη μου ζωη.Ιδανικα θα εμενα μαλλον εξωτερικο, με πιο ανθρωπινους ρυθμους ζωης. Η εξωτερικο, με καλες δοσεις Ελλαδας (πχ. μερικη απασχοληση και καποια δραστηριοτητα υποτυπωδη στην Ελλαδα).Οπως και να χει, χαιρομαι ομως που το ακούω.Απο ελληνες στο εξωτερικο (και ειχα γνωρισει πολλους) ειχα την ιδεα της αλεπους με την κομμενη ουρα. Οτι ολα ειναι ιδανικα και δεν υπαρχει καλυτερο.Ισως να ηταν οι τυχεροι.Εμενα παντως δε με αντιπροσωπευε, και αισθανομουν καθε φορα να με κοροιδευουν (ή να κοροιδευουν τον εαυτο τους) καθε φορα που ξεκινουσε αναλογη συζητηση.Αυτα. Εστω και ασυναρτητα. Βαριεμαι να το ξαναδιαβαζω. Ελπιζω να βγαζει εστω και καποιο νοημα.
