Απο περιεργεια ομολογω βρηκα κ διαβασα την πρωτη σου εξομολογηση. Καταλαβαινω τι σε πληγωνει, το οτι καν δεν κανει καποιες αναγνωριστικες προσπαθειες για να δει αν μπορειτε καπου να συναντηθειτε, δλδ να βρειτε μια φορμουλα να ειστε μαζι. Καποιος θα ελεγε πως δε σε θελει αρκετα. Ωστοσο εγω πιστευω πως απλα δεν εχει την ευελιξια κ την αποφασιστικοτητα να το κανει κ πιθανοτατα να ειναι και η βαθυτερη επιθυμια της πατρικης του οικογενειας να συνεχισει τη ζωη του στο χωριο.