Εμείς πάλι, εγώ και ο άντρας μου ντε, από την στιγμή που μείναμε στο ίδιο σπίτι, μοιραστήκαμε και αυτό το κομμάτι των οικονομικών. Αβίαστα. Έγινε μόνο του. Δεν είπαμε βέβαια ποτέ, πόσο είναι το ενοίκιο, 300, να βάλουμε από 150, απλά κάποιος από τους δύο το πλήρωνε και ο άλλος πλήρωνε κάτι άλλο, όπως τύχαινε βασικά.Πάντα λέγαμε και λέμε, έχουμε και όχι έχω, κι ας έχει πάντα ο καθένας μας χρήματα στην τσέπη του, προγραμματίζουμε, συζητάμε τι θα αγοράσουμε και φυσικά είναι ελεύθερος ο καθένας να αγοράσει ότι θεωρεί αναγκαίο για τον εαυτό του, τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε. Αν σε βοηθάει, είμαστε άνθρωποι που δουλεύουμε από μικροί, χαιρόμαστε τη ζωή, ανταλλάζουμε τα χρήματά μας με κάτι που θα μας ικανοποιήσει, εμάς και τα παιδιά μας (τι άλλη χρήση έχουν άλλωστε;) δεν είμαστε τσιγκούνηδες, αλλά ούτε και σπάταλοι.