Δεν ξέρω αν είσαι ο Γιώργος 37 από Τούμπα που γράφεις αυτήν την εξομολόγηση και δεν είσαι κάποιος άλλος Γιώργος. Απλά αν είσαι ο Γιώργος 37 και γράφεις αντίθετα από αυτά που έγραφες συνέχεια στις αναζητήσεις και γενικά στις εξομολογήσεις που ήσουν γεμάτος απελπισία, μου κάνει εντύπωση η μεταστροφή σου. Αν όντως άλλαξες και βλέπεις τα πράματα πιο χαλαρά τότε κάνεις καλό στον εαυτό σου που γίνεσαι λίγο πιο αισιόδοξος. Τώρα όσον αφορά αυτά που αναφέρεις με τη μοναξιά και τη κλάψα έχω να πω, πως υπάρχει διαφορά με τη μοναχικότητα. Χρειάζεται η μοναχικότητα κάποιες στιγμές να μένουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας. Η μοναξιά βυθίζει τον άνθρωπο όλο και πιο πολύ στην άβυσσο του εαυτού του και γίνεται καταθλιπτικός. Ως καταθλιπτική που ήμουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα η μοναξιά και το κλείσιμο εαυτού σε μεταμορφώνει αρνητικά. Και ναι για μερικούς η έλλειψη σχέσης φέρνει στεναχώρια γιατί δεν έχουν μάθει να είναι μόνοι. Προσωπικά εμένα δεν με ενοχλεί ότι πχ δεν έχω σχέση αλλά δεν σημαίνει πως δεν με προβληματίζει για τη πορεία μου. Το θέμα είναι να μην τρέφουμε τον εαυτό μας με απαισιόδοξα μηνύματα, να απασχολούμε τον εαυτό μας με πράματα που μας εκφράζουν και ευχαριστούν. Το να συγκρίνουμε όμως το καημό του άλλου που δεν έχει ταίρι με τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε δεν έχει ίδιο μέτρο σύγκρισης και είναι άκυρο. Στις αρρώστιες και στο θάνατο που προκαλεί πόνο δεν γίνονται συγκρίσεις.
