Και εγώ το ζω τώρα είναι απαίσιο... Μας άλλαξαν τάξη...Μου έβαλε όρια (γιατί την πίεζα )...Το μονο πραγμα που ηθελα ηταν να κανουμε μαζι σαν κολλητες φανταστικα πραγματα και να γεμιζουμε τις ζωες μας με υπεροχες στιγμες... Αυτο την πιεσε παρα πολυ... Μεχρι που μου ειπε οτι θελει να ζει στιγμες και με αλλα ατομα και οτι δεν μπορει να τα κανει μονο μαζι μου...Συμφωνω σε αυτο αλλα τα περισσοτερα τ κανουν οι κολλητες...Αλλες στιγμες ζεις με τους φιλους και αλλα με τις κολλητες .(καμια σχεση δλδ) Εχει δηλωσει να παει εκδρομη χωρις εμενα και δεν μ τ ειπε και στν αρχη και το εμαθα τυχαια (πρωτη φορα που θα παει εκδρομη χωρις εμενα) .Δεν τν πειραξε καθολου που μας αλλαξαν ταξη (λογω της πιεσης)....Με λιγα λογια ολα σκατα .. Εχει και μια χαζοπαρεα που βγαινει με αυτες και νομιζει οταν βγαινεξ οτι ειναι καποια...Μου συμλεριφερεται μια ετσι μια αλλιως (μια μου δινει θαρρος μια μου συμπεριφερεται σαν σκουπιδι)...Και δεν μιλαμε στι τηλ πολυ σπανια λογω μαθηματων.Οκ ο λογος ειναι σωστος αλλα ακομα και Παρασκευη ΣΚ μιλαμε πολυ λιγο...Τουλαχιστον βγαινουμε Σαββατο...Δεν μπορω να ξεκολλξσω απο αυτην...Εχω παθει νμζ εμμονη οτι και να κανω με αλλα ατομα...Σκεφτομαι και αυτη....Εννοω πως θα περνουσαμε ολοι μαζι...Ολο σκεφτομαι στιγμες τραγουδια..Μια μελαγχολια...Και γενικα ενας πονος ο οποιος νιωθω οτι θα φυγει μετα απο πολυ καιρο....ΘΕΛΩ ΑΠΛΑ ΤΗΝ "ΠΑΛΙΑ" ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΕΛΟΥΣΑΜΕ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ ΑΥΤΗΝ ΘΕΛΩΩΩΩ!!!ΕΝΙΩΘΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΣΤΗΝ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ....