Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν κρίνω κανένας για το τι κάνει στην προσωπική του ζωή. Κι εφόσον έκανα λάθος για τα call girls, να με συγχωρείς. Θα σας πω ένα ανέκδοτο. Είμαι μια απλή, καθημερινή, απλούστατη γυναίκα (όσοι με έχουν γνωρίσει το ξέρουν). Δεν νιώθω να διαφέρω εμφανισιακά. Νιώθω μια χαρά με τον εαυτό μου, αλλά δεν σταματάει κι η κίνηση να με χαζέψει! Βεβαια τα πιο πρόστυχα πεσίματα τα έχω λάβει φορώντας καλυπτικά ρούχα και σοβαρό στυλ, δεν υπάρχει λογική.Λοιπόν βρίσκομαι κάποια στιγμή μόνη σε καφετέρια σε μυστηριώδη χώρα του εξωτερικού. Έχω παραγγείλει και περιμένω τον άντρα μου από μια δουλειά (δεν έχω παραγγείλει για κείνον επειδή κρυώνει αλλιώς ο καφές, σκοπεύω να παραγγείλω μόλις έρθει). Τα καθίσματα είναι με τέτοιο τρόπο διατεταγμένα ώστε δεν υπάρχει "ομαδούλα" γύρω από ένα τραπέζι, είναι σαν να είναι σειριακά, με τάβλες. Ευειδής ξένος με πλησιάζει με καφέ στο χέρι και ρωτάει ευγενικά αν μπορεί να καθίσει δίπλα μου. Του απαντώ φυσικά (δεν υπάρχει ουδεμία υπόνοια πεσίματος, και δη άτσαλου). Κατόπιν προσπαθεί να μου πιάσει την κουβέντα με μάλλον χαριτωμένο τρόπο (με περνάει για Ισπανίδα, πώς και ήρθα από τα μέρης τους, ωραία τα φωνήεντα στη γλώσσα κλπ.)Απαντώ χωρίς πλάτειασμα και αναφέρω ότι πράγματι, κι ο άντρας μου όταν μιλάει το ίδιο του λένε. Μάλιστα ίσως το διαπιστώσει μόλις έρθει στο κατάστημα ο ίδιος. Ο ευγενής άγνωστος λαμβάνει το μήνυμα (που είναι άλλωστε η απόλυτη αλήθεια) και ολοκληρώνει κάπως συνοπτικότερα τον καφέ του από ότι υπολόγιζε. Με χαιρετά, τον χαιρετώ, όλα κουλ. Εξυπακούεται ότι δεν έχουμε ανταλλάξει τίποτα.Δεν χρειάζεται ούτε κάτι σπουδαίο για να προσεγγιστούν οι άνθρωποι, ούτε είναι απαραίτητο να καταλήγουν τα πράγματα σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Let it flow.