Μια είναι η λέξη που θα πρέπει να σε χαρακτηρίζει ΥΠΟΜΟΝΗ. Έτσι ήμουν κ εγώ έκλαιγα συνεχώς, δεν άντεχα το ξενύχτι, εξαντλουμουν από τους συνεχόμενους θηλασμούς. Επέστρεψα στη δουλειά στις 30 ημέρες, άφηνα γάλα με το θηλαστρο. Μια μέρα τράκαρα επειδή ήμουν άυπνη κ δεν μπορούσα να υπολογίσω σωστά το χώρο μου ευτυχώς μόνο με υλικές ζημιές. Μάλωνα κατά τη διάρκεια των ξενυχτιων με τον άντρα μου συνέχεια. Του έλεγα ανείπωτες κουβέντες. Δεν μπορούσα να με ελέγξω. Τα είχα παίξει! Άρχισα να ηρεμώ γύρω στον τρίτο-τέταρτο μήνα και κάπου στους 6 όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Ύπνος οκ, στέρεες τροφές και θηλασμός, εγώ και ο άντρας μου ισορροπησαμε. Τώρα πια μετά από ένα χρόνο και βάλε απολαμβάνω το παιδί μου και χαίρομαι για την εξέλιξη του. Νιώθω όμως και περήφανη που τα καταφέραμε! Θα τα καταφέρεις, ξέρω πως οι βδομάδες σου φαίνονται χρόνια αλλά θα περάσει ο πρώτος καιρός. Α τέλος μην ακούς αυτές τις μαμάδες που όλα τα καταφέρνουν, είναι ήδη αδύνατες, με φτιαγμένο μαλλί και παρουσιάζουν από τα μέσα μια επίπλαστη επιτυχία και ευτυχία. Ο πρώτος καιρός είναι ΤΡΕΛΑ! Δεν είσαι η μόνη!