Νομοθετικά υφίσταται ελευθερία του λόγου (στο κράτος μας, όπου η ανεξιθρησκεία είναι επιτρεπτή αλλά ταυτόχρονα υπάρχει κυρίαρχο θρήσκευμα, το χριστιανικό ορθόδοξο), όμως διαχωρίζεται από τον προσηλυτισμό που αποτελεί εξωτερική έκφραση θρησκευτικότητας. Δηλαδή μου φαίνεται ότι συγχέεις ελαφρώς μια διαφοροποίηση: την ελευθερία θρησκευτικής πεποίθησης (πιστεύω σε ό,τι θέλω, ακόμα και στο ιπτάμενο μακαρονοτέρας ή στους εξωγήϊνους από το άλφα του κενταύρου) από την ελευθερία άσκησης θρησκείας (δηλαδή μια εξωτερική έκφραση της θρησκευτικότητάς μου που αφορά συναθροίσεις, δημόσιο λόγο, θρησκευτικά έθιμα που ενδέχεται να αντιβαίνουν στα χρηστά ήθη ή το δημόσιο συμφέρον). Δεν είναι όλες οι θρησκείες εγκεκριμένες από το ελληνικό κράτος (πχ. η σαϊεντολογία δεν είναι, κι εφόσον δεν λαμβάνει ανάλογη έγκριση δεν τυγχάνει και την προστασία της ελεύθερης άσκησής της όπως η ίδια ορίζει. Εξ ου και παρουσιάζεται ως μη κερδοσκοπικό σωματείο κι όχι ως επίσημη θρησκεία). Αντίθετα το άρθρο 13 του Συντάγματος μιλάει για "όλες τις γνωστές θρησκείες" προσδιορίζοντας έτσι μια κρατική έγκριση του ποιές θρησκείες μπορούν να αξιώσουν επίσημα ιερά, ιερατείο, δημόσιες εκδηλώσεις κλπ. Είναι η ελευθερία ασκήσεως της θρησκείας που επιτρέπει το διδάσκειν και εκπαιδεύειν στην θρησκεία (όπως ας πούμε γίνεται στα σχολικά θρησκευτικά), επομένως η μικρή αυτή φαινομενικά διαφοροποίηση παίρνει σημασία τεράστια όταν πρόκειται για μη επίσημες εγκεκριμένες θρησκείες.Αναλυτικά:http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/2960.pdfEπειδή η θρησκεία έχει δομηθεί ως οδηγός ηθικής σε χρόνια που ο νόμος είχε μικρότερη ορθολογιστική ισχύ πάνω σε ημιάγριους πληθυσμούς της ερήμου, είναι φυσικό επόμενο να χρησιμοποιεί έντονα το ψυχολογικό στοιχείο και να πατάει σε προαιώνιους φόβους του ανθρώπου για να επιβληθεί. Η επιρροή της επομένως είναι πολύ ισχυρότερη, ιδιαίτερα σε άτομα με μειωμένη πρόσληψη Διαφωτισμού (που καθόλου άβουλα δεν τα κάνει αυτό, ο Διαφωτισμός είναι μια πολιτιστική κατάκτηση από την οποία δεν έχει ωφεληθεί όλη η ανθρωπότητα), από ότι το πού θα πάει διακοπές ένα ζεύγος.Ακόμη όμως και για το θέμα του σεξ που αναφέρεις, η έννοια του νομοθέτη είναι να διευθετήσει τέτοιες παραμέτρους που να ευνοούν την συναίνεση των συμμετεχόντων, και οποιαδήποτε παραβίαση αυτής (τουλάχιστον επί του αμιγώς νομικού κομματιού, επειδή υπάρχουν σίγουρα γκρίζες ζώνες) ονοματίζεται "προσβολή της γεννετήσιας αξιοπρέπειας" ή "συζυγικός βιασμός". Γενικώς ο νομοθέτης οφείλει να προστατεύει τους πάντες, λογικούς, παράλογους, άλογους, βουλητικούς και άβουλους, ισόποσα. Αυτή είναι κι η ομορφιά του νόμου.
