Ο προβληματισμός σου δεν είναι άνευ ουσίας, το αντίθετο!Όπως ακριβώς το θέτεις στο δεύτερο ερώτημά σου, το ερωτικό σχετίζεσθαι, η σαρκική επαφή, αναπόφευκτα δημιουργεί μια οικειότητα, μια ανθρώπινη προσέγγιση που δημιουργεί ένα συναίσθημα δεσίματος. Οι περισσότεροι έχουν μάθει να ταυτίζουν το συναίσθημα με την καψούρα (επίσης έχουν μάθει, ιδιαίτερα οι γυναίκες μέσω της διαπαιδαγώγησής τους από την κοινωνία που ελέγχει την σεξουαλικότητά τους, σχέση=καλό, σκέτο σεξ=κακό) και γι'αυτό δεν το αντιλαμβάνονται αυτό που λες, το ότι δεν είμαστε μοσχάρια αλλά άνθρωποι κι επομένως αναπόφευκτα κάτι νιώθεις για το άτομο με το οποίο έχεις σαρκική επαφή κι ας μην σκοπεύεις να το παντρευτείς!Για το πρώτο ερώτημα όμως έχω να παρατηρήσω το εξής. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι ένα περίπλοκο πεδίο που δεν λειτουργεί με κουμπάκι on/off αλλά διακλαδίζεται σε ατραπούς που δεν μπορούν να προβλεφθούν ή και να παραμετροποιηθούν απόλυτα. Μπορεί να είσαι ευχαριστημένος σεξουαλικά με κάποιο άλλο άτομο στο Χ χρόνο, αλλά να δημιουργηθεί στην πορεία στον Ψ χρόνο πόθος φερ'ειπείν συμπερίληψης τρίτου ατόμου, καθαρά για το σαρκικό κομμάτι, ή να θελήσεις να δοκιμάσεις κάποια πρακτική στην οποία το άλλο άτομο είναι αρνητικά διατεθειμένο. Η πρόσφορη λύση εφόσον δεν είστε δεσμευμένοι με κάποιο άτυπο "συμβόλαιο" είναι να αναζητηθούν λύσεις εκτός σχήματος. Επομένως σε τέτοια περίπτωση είναι πολύ πιο τίμιο να είναι ανοιχτό το πράγμα και να μην γίνεται πίσω από την πλάτη, εν είδει κερατώματος. Τώρα αν λειτουργεί...Προσωπικά πιστεύω ότι δεν λειτουργεί, κυρίως για τον δεύτερο λόγο που εξέθεσες κι ανέλυσα, αλλά και για κάτι ακόμα. Η προσφορά μ@νιού εκεί έξω είναι μεγάλη, με την έννοια ότι οι άντρες δεν χρειάζεται πλέον να πάνε γονυπετείς με τη βέρα για να λάβουν σεξ. Αυτοί που μπορούν να λάβουν, λαμβάνουν με τις μικρότερες δυνατές δεσμεύσεις εκ μέρους τους, επειδή δεν είναι η μία θα είναι η άλλη. Οι γυναίκες, από την άλλη, δεν έχουν τόσο απελευθερωθεί ακόμη ώστε να αποβάλλουν την αντίληψη ότι η αξία τους καθορίζεται από το πώς τις βλέπουν οι άντρες σε σχέση με το γεννητικό τους όργανο (για κρεβάτι ή για σπίτι) κι επομένως διστάζουν να εισέλθουν σε μια σχέση μόνο για σαρκική επαφή. Ωστόσο επειδή έχουν κι εκείνες ανάγκες, κι επειδή ελπίζουν ότι ο άλλος θα τις ερωτευτεί στην πορεία, άμα τις γνωρίσει, δέχονται να μπουν σε τέτοιες σχέσεις ελλείψη εναλλακτικής (τι θα κάνουν; θα μπουν στο μοναστήρι ή θα υποχρεώσουν τον άλλο "μα θα μάαααααθεις να με αγαπάς" βαρώντας τον στο κεφάλι με το γουδοχέρι της σκορδαλιάς;)Όπως βλέπεις λοιπόν το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Η ανοιχτή σχέση, αν με ρωτάς, λοιπόν, από την παρατήρησή μου "πιάνει" σε πολύ συγκεκριμένο δημογραφικό δείγμα: άτομα υψηλής μόρφωσης, ανώτερης κοινωνικής θέσης, που έχουν λυμένο το βιωτικό ζήτημα. Μόνο τότε και ποτέ άλλοτε. Σε όλα τα άλλα σχήματα δεν είναι επιλογή, αλλά είναι ανάγκες, ανασφάλειες, εγωϊσμοί.