Ισχύει η απομόνωση! Σωστά το βλεπεις. Εμένα μου φαίνεται αστεία η αποφυγή βληματική σ επαφής (που πιάνει όμως, αν δε θες κουβέντες) στα τραμ με τους καθισμένους απέναντι ο ένας στον άλλον, καθώς και στα ασανσέρ. Λες και δαγκώνει ο άλλος. Τις περισσότερες φορές δεν δαγκώνει βέβαια.Αυτό που εννοούσα είναι ότι ο άνθρωπος όσο ανιδιοτελής κι αν είναι, όσο άγιος, όσο εξυψωμένος πνευματικά, τείνει να είναι αυτοαναφορικός. Δεν απεμπολεί τις εύκολα το Εγώ. Έτσι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να μας αγγίξουν πράγματα που κάνουν γκελ στον εαυτό μας, πχ. το να αισθανθεί κάποιος ηθική ανακούφιση βοηθώντας μια γιαγιά στο δρόμο, δίνοντας ελεημοσύνη σε έναν άστεγο, βοηθώντας μια μαμα με καρότσι. Επίσης μπορεί και να "ταυτίζεται" , εξασκώντας την αυτοαναφορική ποιότητα της ενσυναίσθησης, βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του άλλου. Είναι πολύ δύσκολο να μην υφίσταται διαδραστική μεταφορά ενέργειας όταν υπάρχει πομπός και δέκτης, ίσως μόνο η artificial intelligence να το κατορθώσει, ωστόσο δεν ξέρω αν έχει και αντίκρυσμα μια τετοια επιτυχία. Δεν ξέρω αν το διασαφήνισα επαρκώς.