Είμαι το παιδί που έγραψε την εξομολόγηση και θέλω να απαντήσω μαζί σε κάποιες απαντήσεις που δόθηκαν.Είμαι 28 ετών άνθρωπος μορφωμένος δεν είμαι 18 και λέτσος συγχωρέστε με την έκφραση. Αν πάτε στην πλατεία της περιοχής σας τέτοια ώρα παρασκευή βράδυ θα βρείτε πολλούς 18άρηδες με μια μπύρα στο χέρι και μια τυρόπιτα με κοπελίτσες του ίδιου πνεύματος να περνάνε τον χρόνο τους μαζί να αγαπιούνται κτλπ. Υπάρχουν και άστεγοι και ναρκομανείς στο κέντρο που έχουν σχέση και τους βλέπεις να έχουν μια παρέα ένα ταίρι μια συντροφιά. Δεν είναι κοινωνικός ρατσισμός αυτό πολύ καλά κάνουν και μπράβο τους αλλά δεν μπορώ εγώ αυτό να το κάνω. Την κοπέλα αυτή τώρα την γνώρισμα πρίν 2 βδομάδες είναι μια πολύ όμορφη κοπέλα που απόρησα σε πρώτη φάση πως κατόρθωσα και πήρα το τηλέφωνο της. Έτυχε αυτή η γυναίκα να μένει βορειοανατολικά και αν είχα αμάξι και ένα αξιοπρεπές εισόδημα θα της έστελνα και μήνυμα και θα προσπαθούσα να κάνω ότι μπορώ να περνάγαμε μαζί τον χρόνο μας. Αλλά υπάρχουν τώρα σοβαρά ζητήματα. Ζητήματα αξιοπρέπειας που νιώθω , να μην μπορώ να την πάρω να πάμε οπουδήποτε ένα κινηματογράφο πχ, να μην μπορώ να της πάρω ένα δώρο χωρίς να μετράω το αποθεματικό μου , να μπορώ να την επισκεφτώ και να φύγω ότι ώρα προκύψει και να μην χρειάζεται 2 ώρες να πάω και 2 ώρες να γυρίσω με τα λεωφορεία με τα μετρό και με όλα αυτά. Και θα ντραπώ για όλο αυτό. Δεν θέλω να με λυπάται ο άλλος και επειδή έχει αυτή αυτοκίνητο να έρχεται αυτή προς εδώ και εγώ να κάθομαι σπίτι μου να την περιμένω. Εγώ δεν μπορώ ας βρεί άλλον να τον αγαπήσει ,είναι σκληρό αυτό για εμένα αλλά πρέπει να λέω την αλήθεια. Στην ζωή οι δυνατοί επιβιώνουν όσοι έχουν αμαξάρες έχουν λεφτά και είναι όμορφοι έχουν πρόσβαση στις περισσότερες γυναίκες. Εγώ χρόνια τώρα κάθομαι μόνος μου και κλαίω την μοίρα μου, βλέπω όλους αυτούς να έχουν μια συντροφιά και εγώ είμαι μόνος μου σπίτι έχοντας κάνει στην ζωή μου λιγότερες σχέσεις απο ότι έχει κάνει ένα δεκαεξάχρονο στην σύγχρονη ημέρα. Έτσι είναι η πραγματικότητα της ζωής ούτε αισθάνομαι ότι αδικούμαι απο κάποιον ή κάποια.