Χα! Το αιώνιο ερώτημα. Από κανάρα σε κανάρα για να έχεις το φιξ της αδρεναλίνης ή κλωσσάω τ'αυγά μου για να έχεις την ησυχία της οξυτοκίνης; (Έχω τους λόγους μου που το έθεσα έτσι, βιοχημικά)Αυτό που δεν σου λένε είναι ότι ενδέχεται αν ξεπεραστεί η βαρεμάρα να ξαναερωτευτείτε σαν και πρώτα. Θέλει βέβαια συντονισμό για να είναι ξανά αμοιβαίο. Μια σχέση που "φτάνει στο τέλος" της λόγω βαρεμάρας δεν ήταν να μακροημερεύσει. Η βαρεμάρα σε κάνει να χάνεις τα ροζ γυαλιά με την οποία έβλεπες αυτό που ήθελες, σε κάνει να ξεγυμνώσεις τις προβολές των πόθων σου πάνω στον άλλο. Αυτό που είπε ο Αλκίνοος, "κι εγώ που αγάπησα την εικόνα σου μόνο κι έναν στίχο που σου μοιάζει". https://www.youtube.com/watch?v=O87k5fIgXjAΚάποια στιγμή σε όλες τις μακροχρόνιες σχέσεις, όσο καλές κι αν είναι, έρχεται ένα παντοδύναμο σαράκι και λες "αυτό είναι; αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να μου συμβεί; το καλύτερο που υπάρχει εκεί έξω;" Κι αν είσαι λίγο τύπος που τρώγεσαι με τα ρούχα σου, κι αν δεν είσαι αναποφάσιστος, μπορεί να την πατήσεις και να θελήσεις να δοκιμάσεις την γύρα εκεί έξω και να χάσεις το καλό που χτίσατε. Εκεί είναι που πολλοί χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Εξαρτάται επομένως από το τι έχεις χτίσει, πόσο αυτογνωσία έχεις, ποιές προσδοκίες κρεμάς πάνω στο άλλο άτομο, πόσο η ικανοποίηση που λαμβάνεις "πληρώνει" μια εσωτερική ανάγκη ή απλώς γεμίζει κενά της ύπαρξής σου. Καθένας αυτά τα ανακαλύπτει στην πράξη. Κι επειδή είναι μαθήματα ζωής που παίρνει πολύ χρόνο να τα μάθεις, καλό είναι να ξεκινάς το σχετίζεσθαι νωρίς και να μην το μεταθέτεις συνεχώς στις ελληνικές καλένδες (γενική συμβουλή αυτό).
