Η σχέση μου με τους 4 τροχούς ξεκίνησε παράλληλα με τη σχέση μου με τον πρώτο αγόρι μου σε ηλικία 17 ετών.Θυμάμαι πως ξεκίνησα να διαβάζω το περιοδικό αδιάφορα στην αρχή αλλά με συνεχόμενο ενδιαφέρον όσο περνούσε ο καιρός.Το περιοδικό αυτό μου έμαθε να αγαπώ την οδήγηση να διακρίνω την αφοσίωση και να σέβομαι τους ανθρώπους και τη δουλειά τους.Δεν είναι υπερβολή να αναφέρω ότι διαμόρφωσα χαρακτήρα με τη συνδρομή των γραπτών του, που στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη καταλαμβάνει περίοπτη θέση.Αυτό που έχω να πω 25 χρόνια μετά, είναι πως ναι ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε αλλά οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν-δημοσιογράφοι , συγγραφείς, τεχνικοί-το έκαναν με λατρεία και ελευθερία αυτό που αγάπησαν. Ανεκτίμητη αποσκευή στη ζωή τους πιστεύω.Εμένα πάντως με βοήθησε να διευρύνω το πνεύμα μου και να έχω γνώσεις πέρα και πάνω από το αγαπημένο αυτοκίνητο. θα έλεγα λοιπόν ότι μετά από τόσα χρόνια κλείνει ένας κύκλος. Αλλά λυπάμαι τους σημερινούς 15 χρονους που δεν θα μπορέσουν μέσα από αυτό το υπέροχο περιοδικό να ψυχανεμισθούν τη σημαίνει έρωτας για μια κατακόκκινη Ferrari.... Με μια γλυκιά θλίψη λοιπόν από χαιρετώ την εποχή της αθωότητας μας και τους Π. Ο.Πανωραία Παπαδοπούλου.