Ως συνήθως, αντισυμβατικά όπως με έχετε συνηθίσει, θα πάρω αυτή την γραμμή και θα την "τρέξω" εξομολογούμενη. Σεβάστηκες αυτό που ζήτησε. Υποφέρεις. Δεν έχει κάτι άλλο στα σκαριά "πονηρό" και μου φαίνεται πάρα πολύ λογικό να κουράστηκε 4 χρόνια εκ του μακρόθεν χωρίς πλάνο κοινής διαβίωσης.Τώρα κάτσε βάλε κάτω ένα πλάνο πώς θα μπορούσατε να είστε στο ίδιο μέρος. Σκέψου, κατέβασε λύσεις, όποιος θέλει βρίσκει. Και ΟΤΑΝ θα το έχεις βρει μέσα στις 10 μέρες που θα είχατε επέτειο, στείλε του ένα γράμμα (γράμμα, χειρόγραφο, παραδοσιακό) με το ταχυδρομείο που θα του εξηγείς πώς νιώθεις, πως τον καταλαβαίνεις, πως δεν είχες κάνει αυτά που έπρεπε να είχες κάνει (έχει κι εκείνος ευθύνη αλλά προς το παρόν θα εστιάσουμε στη δική σου ευθύνη μπας και προωθηθεί η κατάσταση μέσω της φιλοτίμησης), και θα προτείνεις το πλάνο σου. Ακόμα και να μην θέλει τίποτα, ακόμα κι αν το έχει βάλει πίσω του και δεν πρόκειται να γυρίσει, θα εκτιμήσει ότι δεν παρέδωσες τα όπλα κι ότι ένιωσες τι πήγε στραβά, ότι τον κατάλαβες. Και θα συγκινηθεί. :)
