Εξυπακούεται ότι όπως το λες είναι. Δεν διαφωνούμε. Δεν ξεκινάς να πας εξωτερικό αέρα πατέρα, αλλά προσχεδιάζεις τις κινήσεις σου και κάνεις αναγνωριστικές κινήσεις πριν κάνεις το μεγάλο βήμα. Και φυσικά το Λονδίνο είναι πανάκριβο (το γνωρίζω καλά), αλλά δεν είναι μόνο Λονδίνο η Αγγλία, ούτε είναι μόνο η Αγγλία. Το να φτιάξεις κάποιο μικρό κομπόδεμα χρειάζεται για πολλά πράγματα στη ζωή. Αν δεν υπάρχει οικογενειακή βοήθεια ή πρόβλεψη, τότε πρέπει αναγκαστικά κάποιος να κάνει το σκατό του παξιμάδι ώστε να μπορέσει. Δηλαδή χρειάζεται και σε αυτό πλάνο, να πεις δεν θα περάσω καλά 2-3 χρόνια για να έχω μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο αργότερα. Πρέπει όμως να το έχει πάρει κάποιος απόφαση, επειδή με το να ψευτοζεί περνάει ο καιρός χωρίς να το καταλαβαίνει, κι όσο αργεί να ξεκινήσει τόσο δυσκολότερο γίνεται κατόπιν. Όχι βέβαια ότι είναι και εντελώς αποτρεπτικό. Γνωρίζω ανθρώπους που μετακόμισαν στην Αγγλία στα 50+ και για 15 μέρες κοιμόνταν σε αυτοκίνητο (και μιλάμε για οικογένεια). Την βρήκαν την άκρη όμως.Για το επιχειρείν πράγματι χρειάζεται κάποια χρηματοδότηση, συνηθέστερα, ωστόσο υπάρχουν τρόποι. Εδώ παίρνουν χρηματοδοτήσεις ΕΣΠΑ ένα σωρό άνθρωποι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, τεχνίτες, υπάρχουν κονδύλια, επιχειρηματίες, διάφορα. Θέλει πάρα πολύ ψάξιμο, αλλά είναι η μόνη ελπίδα. Με μισθούς 400 ευρώ τι να κάνεις! Μπιφτέκια θα σερβίρεις μια ζωή και θα βαρυγκομάς. Όχι ότι το υποτιμώ, προς θεού, αλλά να υπάρχει μια προοπτική, να υπάρχει ένα περιθώριο ανέλιξης, να κάνει κάποιος κάτι που τον γεμίζει ως άνθρωπο. Δεν μπορεί τόσα ΄νεα παιδιά να είναι μονίμως σερβιτόροι και ντελιβεράδες όλοι. Και μέχρι πότε;Όσο για το μόνοι, δεν το εννοούσα με την έννοια της μοναξιάς, αλλά με την έννοια της ιδιωτικότητας. Να μην είσαι στο πατρικό σου και να φοβάσαι ότι την ώρα που αυνανίζεσαι θα μπουκάρει η μάνα σου να σου πει ότι είναι έτοιμοι οι κεφτέδες. Μην το γελάς, συμβαίνει σε πολλούς. Βέβαια, δεν ξέρω αν ειναι τόσο κακό όσο το να είσαι παντέρημος. Αυτό εσύ θα μας το πεις που ξέρεις.
