Ξεκαύλωσες που ο γάμος και το παιδί ζέχνουν μικροαστίλα από μακριά, ε; Δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει. Οι περισσότεροι το ξεπερνάνε με τέτοιες βλακείες σαν τις περιγραφόμενες, κι αν τους πιάσουν το διαλάνε, αν δεν τους πιάσουν παραμυθιάζονται ότι ζούνε αντισυμβατικές ζωές. Οι λίγο ωριμότεροι συνειδητοποιούν ότι η υποταγή στην κοινωνική προσδοκία παραβλέπει ότι εμείς θα φάμε το σκατό στο τέλος, όχι η θεία Μερόπη και ο πατέρας Αριστείδης που καρτερούσαν να μας δουν νυφούλες στης εκκλησιάς την πόρτα. Όλα αυτά είναι ανούσια, άλλα μετράνε στη ζωή. Κάνε κάτι: γράψε ένα γράμμα στον εαυτό σου που να περιγράφει ακριβώς τα συναισθήματά σου, τι θες, τι σου λείπει, τι σου φταίει. Βάλτο σε μια γυάλα. Θάψτο στον κήπο. Και ξέθαψέ το σε μια δεκαετία από τώρα. Θα πάθεις πλάκα πόσο διαφορετικά θα σκέφτεσαι, γκαραντί!Περαστικά :)