Τελικά έχει ξεκινήσει ωραία συζήτηση! :)Saint, μπράβο, πολύ σωστά τα λες σχετικά με την γυναικεία ευχαρίστηση, έτσι πρέπει να σκέπτονται οι άντρες για να είναι καλοί σύντροφοι. Για το σεξ μέσα στο γάμο και με μικρά παιδιά. Πράγματι το καλό, ποιοτικό σεξ θέλεις και το χρόνο του, να έχεις την άνεση να αφοσιωθείς σώματι και πνεύματι. Ωστόσο η πραγματικότητα των μικρών παιδιών είναι αμείλικτη. Τι κάνουμε λοιπόν σε τέτοιες περιστάσεις; Να σου πω. Τα περισσότερα προβλήματα στο σεξ ξεκινούν από λανθασμένη εκπαίδευση και κοινωνικά ζητήματα, κι αυτό είναι ένα από αυτά, και θα το αναλύσω και παρακάτω και θα το συνδέσω με τη γυναικεία ευχαρίστηση. Όταν έχεις μικρά παιδιά, αναγκαστικά πρέπει να προσαρμοστείς στην νέα πραγματικότητα. Θα γίνει και σεξ πιο γρήγορο, θα γίνει και σεξ όχι υπερτέλειο κάθε φορά, θα γίνει και σεξ που θα διακοπεί επειδή φωνάζει το παιδί και πρέπει να τρέξεις να δεις τι γίνεται. Και μπορεί και να "του πέσει" και μπορεί και να της "κοπεί" η χαρά πάνω στο αποκορύφωμα. Και πρέπει και λίγο να είσαι διακριτικός, να μην αφήνεις εκτεθειμένα αντικείμενα, να μην φωνάζεις κλπ κλπ. Το θέμα είναι να μπορείς να προσαρμοστείς όμως, βρίσκοντας μικρές λύσεις. Άμα στοχεύεις κάθε φορά στο να υπάρχουν οι τέλειες συνθήκες θα καταλήξεις να κάνεις σεξ Πάσχα και Χριστούγεννα! Η σεξουαλική αγωγή ξεκινάει με το να διαχωρίσουμε τους ρόλους και να τους οριοθετήσουμε σαφώς και διακριτώς. Κάποτε, πολλά πολλά χρόνια πριν, πριν κάνω παιδιά, φρεσκοπαντρεμένη, κάποιο ζευγάρι με παιδιά, μεταξύ ρακής και επιτραπέζιων, σε διακοπές, όταν οι παρέες λένε τα πιο σώψυχά τους είχε πει (ο άντρας μάλιστα το είχε πει) μια σοφή κουβέντα: "οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι πρώτα υπήρξαν εραστές". Τα παιδιά πρέπει από νωρίς να καταλάβουν ότι δεν είναι "η μαμά μου" μόνο, κι "ο μπαμπάς μου μόνο". Είναι και "ο άντρας της" κι "η γυναίκα του". Ότι οι γονείς έχουν μια δική τους σχέση, μια σχέση διαφορετική από ότι έχουν με τα παιδιά τους. Ότι κάνουν πράγματα που γίνονται πίσω από την κλειστή πόρτα. Ότι πάντοτε πρέπει να χτυπούνε την πόρτα στην κρεββατοκάμαρα (ή γενικώς ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ κλειστή πόρτα, εκτός κι αν έχουν πάρει φωτιά, ξερω γω, ή τους κυνηγάει ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, στην οποία περίπτωση οτιδήποτε δουν να κάνουν οι γονείς τους αποκλείεται να τους τραυματίσει παραπάνω από το επείγον της κατάστασής τους). Προσωπικά από 3 ετών τους είχα ξεκαθαρίσει ότι "με τον μπαμπά κάνουμε αγκαλίτσες που κάνουν οι μεγάλοι και θέλουμε να είμαστε τώρα μόνοι μας, είναι η ώρα των μεγάλων, εσείς τώρα κοιμάστε". Που με φέρνει και στο άλλο μεγάλο θέμα. Δεν υπάρχει σεξουαλική αγωγή. Αλλά κυρίως δεν υπάρχει σεξουαλική αγωγή που να εστιάζει στην ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ. Όλη η σεξουαλική αγωγή έγκειται στο πώς τα παιδιά να μάθουν το προφυλακτικό και να προστατεύονται από ΣΜΝ κι εγκυμοσύνες. Δηλαδή όλο το ζήτημα του σεξ είναι παρμένο από την φοβιστική του πλευρά, από την πλευρά του κινδύνου, από την πλευρά του "τι μπορεί να συμβεί". Δεν κάνουμε ενημέρωση πώς να ευχαριστηθούν τα παιδιά το ίδιο τους το σώμα κατ'αρχήν! Αντίθετα οι περισσότεροι γονείς τα φορτώνουν ένα σωρό κόμπλεξ, προβάλλοντας τα δικά τους κόμπλεξ: πάχυνες, έφαγες, δεν έφαγες, δεν ψήλωσες, δεν παίζεις καλά μπάσκετ, δεν είσαι το ίδιο όμορφη με την Μαριγούλα, κι ένα σωρό άλλες τέτοιες απύθμενης χοντροκοπιάς βλακείες που φορτώνουν τα παιδιά με ψυχοσωματικά για μια ζωή!Δεν υπάρχει αισθησιασμός, δεν υπάρχει ευχαρίστηση των αισθήσεων. Δεν τα αφήνουμε να πλατσουρίσουν στα νερά, θα λερωθούν. Δεν τα αφήνουμε να πιάσουν το χώμα, θα μολυνθούν. Δεν τα αφήνουμε να φάνε με τα χέρια, να πασαλειφθούν, τι θα πει η γειτόνισσα ότι δεν τα έχουμε καθαρά. Δεν τα αφήνουμε να παίξουν τα ίδια με το σώμα τους, μπουκάρουμε στον ιδιωτικό τους χώρο να βροντοφωνάξουμε ότι ετοιμάσαμε τους κεφτέδες...Πώς να μεγαλώσει ένα παιδί έτσι νιώθοντας ερωτικό πλάσμα;;; Πώς να αποκτήσει αυτοπεποίθηση σε αυτό που οι ίδιες του οι αισθήσεις του λένε;;;Κι έπειτα πόσοι από μας πιάσαμε τα αγόρια μας να τους διδάξουμε πώς να ευχαριστήσουν ένα κοριτσάκι; Επιμένουμε να τα φτιάχνουν με κορίτσια (να μας φύγει και το άγχος μην μας βγουν ντιγκιντάγκες, λες κι αυτό είναι όλη η επιτυχία στη ζωή τους) και δεν τους μαθαίνουμε τίποτα για το ευαίσθητο, υπέροχο, ρομαντικότατο παιχνίδι του έρωτα. Πώς θα μιλήσουν; Πώς θα αγγίξουν; Πώς θα καταλάβουν αν μια κοπέλα τους θέλει; Αν ευχαριστιέται από την παρέα τους και από τα λόγια τους; Σίγουρα θέλει μια διακριτικότητα, και κυρίως όχι για να μην έρθουμε εμείς σε δύσκολη θέση, αλλά για να μην έρθουν αυτά, ωστόσο το να τους αφήνουμε έτσι, να διαπαιδαγωγηθούν τα κακόμοιρα από την τσόντα και τις ασχετοσύνες των φίλων, είναι σίγουρος δρόμος για να βγούν κάκιστοι εραστές. Πώς θα καταλάβουν ότι τα ερωτικά χαστουκομπουκώματα που βλέπουν στις τσόντες δεν είναι το αναμενόμενο από το κοριτσάκι που έχουν κοζάρει, επειδή κι εκείνο αντίστοιχα το έχουν νουθετήσει μέ ένα κάρο μ@λακίες και αδυνατεί να συναινέσει (συναίνεση! μεγάλη έννοια!) και τελικά περνάει άσχημα; Πώς θα καταλάβουν ότι οι γυναίκες είναι κι εκείνες ερωτικά πλάσματα που έχουν ορμές, αισθήματα, επιθυμίες, τάσεις, ακόμα και πιο ακραίες από τις δικές τους, κι ότι το να μοιράζεσαι ηδονή με το ταίρι σου είναι το ωραιότερο πράγμα του κόσμου; Όλα αυτά είναι μεγάλα αμαρτήματα του ΔΙΚΟΥ μας πολιτισμού. Ο άνθρωπος που μεγαλώνει με αναπηρία (γιατί αναπηρία είναι τελικά να μην μπορείς να νιώσεις το κορμί σου) ζει τελικά μια ζωή περιορισμένη, μια ζωή σκλάβου, όχι ελεύθερου ανθρώπου, όπου περιορίζεται όχι από την δική του βούληση, αλλά από τη βούληση που τους φόρεσαν οι προηγούμενοι και οι σύγχρονοί του. Ο Φρόυντ έλεγε ότι "είμαστε πάντα τουλάχιστον έξι σε ένα κρεββάτι" (εννοούσε το ζευγάρι κι οι εκατέρωθεν γονείς)Αυτή είναι κατάντια και ευθύνεται για πάρα πολλά άσχημα φαινόμενα που ζούμε, ακόμα κι αυτά που δεν πάει ο νούς μας. Ουφ, συγχύστηκα πάλι!