Προσωπικό ανέκδοτο (το έχω ξαναπεί)Στα 16-17 μου άρεσε κάποιος στο σχολείο. Ο ίδιος αποκλείεται να έκανε ποτέ κίνηση, κινούνταν σε άλλη παρέα, ήταν σε άλλη τάξη, χεσε μέσα. Τότε δεν υπήρχαν κινητά, σοσιαλ, εφαρμογές, ούτε κάν ίντερνετ και email. Είχε μόνο τηλέφωνο με σύρμα, αυτό που μίλαγες στο σαλόνι και σε άκουγε η μάνα σου τι λέτε. Δεν είχα παν το νούμερο του! Πήρα λοιπον τον Χρυσό Οδηγό και τηλεφωνούσα στα αντίστοιχα επώνυμα. Στο δεύτερο τηλεφώνημα έπεσα μέσα, βγήκε η μάνα του. Τον ζήτησα με το μικρό του. Ο τύπος κατά εντυπωσιάστηκε ΤΟΣΟ που βρήκα το νούμερο του, που από περιέργεια πιστεύω είπε ναι όταν πρότεινα ραντεβού (σινεμά, ώστε να υπάρχει αφορμή).Τελικώς, ρεζουμε, δεύτερο ραντεβού δεν υπήρξε (χυλόπιτα δηλαδή), αλλά εμένα μου βγήκε ο νταλκάς, διαπίστωσα ότι δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο τελικά, πιο πολλή πόζα κι ουσία μηδέν, δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο να συζητήσουμε.Επομένως ήταν διδακτικότατο και έσωσα πολύτιμο χρόνο!