Σε μία τόσο τρυφερή ηλικία των 18, χάνεις τον πατέρα σου όπως μας αναφέρεις. Να σημειώσω πως δεν είναι καθόλου εύκολο να χάνεις το γονιό σου και πόσο μάλλον τότε που ήσουν σχεδόν ακόμα παιδί και ας είχες τυπικά ενηλικιωθεί. Σε συμπονώ απίστευτα. Έχασα φέτος το μπαμπά μου στα 33 μου και νιώθω απροστάτευτη και μόνη. Πόσο μάλλον στα 18 φαντάζομαι το ζόρι. Δεν χρειάζεται να κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν εκμεταλλεύτηκες τις ευκαιρίες με σπουδές που είχες. Δεν ήσουν καλά ψυχολογικά και ήθελες αρκετό χρόνο για να ορθοποδήσεις και πάλι και να ασχοληθείς με αυτά που ήθελες να κάνεις και να μάθεις. Εξάλλου 25 που είσαι τώρα, είσαι και πάλι μικρή να αρχίσεις από την αρχή αυτά που δεν μπόρεσες να κάνεις πριν.
