Δύο σχόλια:Κατ'αρχάς, νομίζω πως αυτό που φαντασιώνεσαι εμμονικά κάποιον με τον οποίο είσαι ερωτευμένη για να καταφέρεις να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς, είναι η πλήρης αποδοχή των έμφυλων ρόλων που έχει θέσει η πατριαρχία, ότι δηλ για να αξίζεις ως γυναίκα πρέπει να βρίσκεσαι σε σχέση με κάποιον άντρα,ενάντια στην αυτοπραγμάτωση μέσω άλλων στόχων ή σχέσεων. Επίσης, μου θυμίζει τους φανταστικούς φίλους που κάνουν τα παιδιά για να αισθάνονται προστασία. "Αθώα σαν μικρό παιδί", γράφεις. Εσύ όμως είσαι ενήλικη. Kανείς δε θα σε σώσει. Μόνο εσύ εσένα.Και, δεύτερον, με όποιον άνθρωπο και να κάνεις ερωτική σχέση, διατήρησε πάντα την κριτική σου σκέψη και την αυτογνωσία ώστε να ξέρεις ποιος είναι ο άλλος, τι συμβολίζει για σένα, γιατί τον επέλεξες και, κυρίως, ποια είσαι εσύ. Δηλ αναμενόμενο είναι στην αρχή της σχέσης να θεοποιείς τον άλλο, αλλά, να τον έχεις μόνιμα σε ένα βάθρο, μπορεί να σημαίνει ότι αισθάνεσαι ανάξια απέναντί του ή ότι δεν τον βλέπεις σα νορμάλ άνθρωπο με ελαττώματα και τους λόγους γιατί τον επέλεξες (π.χ. οι γονείς μου ήταν δουλευταράδες και αυτό έχω ως πρότυπο νορμάλ οικογένειας οπότε αναζητώ κάποιον που πληροί αυτό το κριτήριο, κ.τ.λ.).Τέος πάντωνων, δεν τα γράφω με πολλή σαφήνεια απόψε, αλλά το κεντρικό νόημα είναι να έχεις αυτογνωσία ό,τι και να κάνεις.