Παράδεισος μπορεί να μην είναι, αλλά Βαλκάνιες συμπεριφορές δεν βλέπεις ούτε με σφαίρες.Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη, αυτό το πράγμα το δικό μας δεν το έχω ξαναματαδει πουθενά. Στα δυτικά μέρη, ιδιαίτερα αγγλοσαξονικης παιδείας, δεν σχολιάζει κανείς δημοσίως τον άλλο. Και πίστεψε με στις ΗΠΑ είδα τόσους το κυριολεκτικά "τοφαλους" (googlάρετε το) που χόρτασα για μια ζωή. Κυκλοφορούσαν άνετοι, ακομπλεξάριστοι, με σορτς. Τα μάτια μου μπορεί λίγο να υπέφεραν (εδώ άραγε δεν υποφέρουν με τα σκατα σκύλων στα πεζοδρόμια, τα εξαμβλωματική αγάλματα, και τα αυθαίρετα όπου γυρίσεις το μάτι σου;) αλλά η ψυχή ηρεμούσε. Ευγένεια παντού, thank you, please, sorry, βασικά πράγματα. Μην πιάσω Σιγκαπουρες και Ινδονησίες όπου η ευγένεια πλησιάζει σχεδόν την δουλικότητα, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Μόνο το ανατολικό μπλοκ έχει τέτοιες μπρουταλ νοοτροπίες, αλλά εκεί δεν μιλάνε αν δεν τους μιλήσεις κι αυτό με το ζόρι και με το σταγονόμετρο.