Το δυσάρεστο είναι ότι οι γονείς που περιγράφεις κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι το παιδί τους είναι τελείως εξαρτημένο από πάνω τους και φωνάζουν στο παιδί, επειδή δεν παίρνει την ζωή στα χέρια του και δεν ανεξαρτητοποιείται. Κατηγορούν το παιδί επειδή δεν ξέρει βασικά πράγματα, επειδή δεν κάνει τίποτα, επειδή δεν βρίσκει δουλειά, επειδή μένει ακόμα στο πατρικό του σπίτι, επειδή δεν βοηθάει, κλπ, κλπ, κλπ. Οι ίδιοι φταίνε αλλά φοράνε παρωπίδες, δεν κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν ότι εκείνοι τα έχουν κάνει έτσι τα παιδιά και ακόμα και αν το καταλάβουν δεν θα το παραδεχθούν ποτέ και θα γκρινιάζουν μία ζωή στα παιδιά τους. Λυπάμαι αυτά τα παιδιά που δεν είχαν την σωστή παιδεία, μαθήματα που θα τους κάνουν δυνατούς και έτοιμους να ανταπεξέλθουν σε κάθε δυσκολία. Όμως, δεν λυπάμαι τους γονείς, διότι αυτοί φταίνε, κάνανε παιδιά για να καλύψουν το κενό που είχαν μέσα τους ή γιατί το επέβαλε η κοινωνία, διαχειρίστηκαν το παιδί τους σαν παιχνίδι, δεν σκέφτηκαν ότι αυτός ο άνθρωπος θα βγει μεθαύριο στην κοινωνία και θα πρέπει να ανταπεξέλθει μόνος του σε χίλια δύο... Πραγματικά είναι θλιβερό, μακάρι αυτά τα παιδιά να καταλάβουν νωρίς το κακό που κάνουν οι γονείς τους και να ανεξαρτητοποιηθούν όσο πιο γρήγορα μπορούν.(όπου αναφέρω παιδί, δεν σημαίνει ότι είναι μικρό, απλά ήθελα να το διαχωρίσω από τους γονείς)