Ένα κομμάτι είναι σαν να το έγραψα εγώ και γενικά ταυτίζομαι πολύ έντονα. Νομίζω ότι είναι αυτό που ξυπνάς και νιώθεις τέλεια και μετα βγαίνεις έξω και ρουφάς μαυρίλα από τα προβλήματα των γύρω σου και τα δυσάρεστα που συμβαίνουν σαν σφουγγάρι. Έπειτα όταν γυρνάς σπίτι, κατανοώντας ότι δεν θα έχεις ποτέ τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου ,νιώθεις σαν 10χρόνο γιατί συνειδητοποιείς επί της ουσίας την ευάλωτη φύση του να είσαι άνθρωπος. Μετά θυμάσαι ότι το μόνο που έχεις δικό σου είναι οι μέρες σου και θες να εκμεταλλευτείς τον χρόνο σου... Μην ενοχοποιείς αυτήν την αίσθηση και μην προσπαθείς να την διώξεις λες και είναι κάτι το κακό. Απλά μην λες "θα τα κάνω όλα θάλασσα" να λες "μπορεί όλα να πάνε χάλια μπορεί και όχι". Να ηρεμέις το 10χρονο που έχεις μέσα σου :*