Καλημέρα, :)Τώρα θα φας κι άλλο κατεβατό λογικά αλλά δική σου είναι η εξ., δεν θα με παρεξηγήσεις (ελπίζω :Ρ) 1) Δεν μίλησα για τιμωρίες, δεν ξέρω αν νιώθουν κενό, γεμάτοι κτλ. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Μπορεί με το ψυχικό τους σκαρί, να περνάνε γαμάτα. Δεν μπορώ να τους πω άδειους επειδή αν εγώ με το δικό μου ψυχικό σκαρί, θα ένιωθα άδεια για να φερθώ με αυτόν τον τρόπο. Έχω άλλες ανάγκες, έχεις άλλες ανάγκες, έχουν άλλες. Δεν μπορώ να ζυγίσω και δεν χρειάζεται γιατί δεν είμαι ψυχολόγος (τους). Τώρα για τα κακομαθημένα παιδιά, ε λατρεύω τα παιδιά και δεν είναι τυχαίο που μου κλίκαραν έστω μέχρι τώρα όσοι μου έβγαζαν κάτι από παιδί (έστω και κακομαθημένο) κι έλιωνα όταν τους έβρισκα χαριτωμένους. 2) Έχω ευθύνη του εαυτού μου σίγουρα και οφείλω να την έχω, αλλά δεν παίρνω όλα τα λάθη που έχουν γίνει πάνω μου. Παίρνω αυτά που όντως έκανα και κατανοώ ότι ασχέτως με το αν η ζωή/οι άνθρωποι και πολλά είναι άδικα ή δίκαια, πρέπει να κάνω το καλύτερο δυνατό για μένα (όπως το ορίζω εγώ ) χωρίς να πατήσω πάνω σε άλλους έστω ηθελημένα και εν γνώση μου. :) Πολλά άτομα που μπλέκουν σε κακές σχέσεις για τους ίδιους πάντως, δεν ήξεραν. δεν είχαν όταν έπρεπε σωστή καθοδήγηση, δεν γνώριζαν πως είναι να νιώθουν καλά γιατί τους έμαθαν να νιώθουν χάλια. Ξέρεις τι δουλειά απαιτεί να ξεμάθεις όσα είναι ριζωμένα μέσα σου και να μάθεις το σωστό όντας ενήλικας; Είναι μανίκι, που πολλά άτομα χρωστάνε στον εαυτό τους απλά και μόνο για να μην συνεχίσουν στην κατρακύλα που το οικογενειακό περιβάλλον διάλεξε. Αυτά, δεν εξαλείφουν την ευθύνη για τον εαυτό μας, ειδικά στην ενηλικίωση, αυτά όμως αν τ' αρνηθούμε δεν θα προχωρήσουμε ποτέ. Είναι σημαντικό να ξέρεις που και πόσο φταις, γιατί και σε ποιον. Γενικά, μ΄αρέσει όσο γίνεται μια δίκαιη προσέγγιση γιατί έτσι γίνεσαι ρεαλιστής. 3) Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι να προχωρήσεις. Είσαι αρκετά νέα(πόσο κλισέ ε;) αλλά ούτε εγώ βιάζομαι να μπω σε καταστάσεις (κι ας μην είμαι τόσο-τόσο νέα) κι όσο νιώθω άνετα όντως. Baby-steps. Μην σε πιέζεις με το ορθό, το ορθό είναι να σέβεσαι τις συναισθηματικές σου ανάγκες. 4) Να λες όσα νιώθεις έστω σε σένα, η προσποίηση αλλά και η παρορμητικές κινήσεις δεν βοηθάνε. 5) Εντελώς καλά, δεν ξέρω αν γίνεσαι και ποτέ. Δεν μπορώ να γίνω όπως παλιά, στα 21 μου θα σου πω που είχα με πολύ κόπο να έχω μια πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου και το είχα επιτύχει με πολύ έντονες προσπάθειες και πειραματισμούς. Ήμουν έτοιμη να μοιραστώ τον εαυτό μου με κάποιον άλλον και δη ερωτικά γιατί παλιά φοβόμουν για όλες τα κόμπλεξ που είχα, δεν ήθελα να τα ξεσπάσω έστω άθελά μου αλλού. :) Αυτό που διδάχτηκα μετέπειτα είναι πως τίποτα δεν είναι απύθμενο, να μην υπερεκτιμώ τις δυνάμεις μου, να μην παίρνω πάνω μου την ευθύνη των άλλων αλλά αυτή που είναι όντως δική μου, ότι υπάρχουν όρια μέσα μου που δεν πρέπει να πατιούνται, γιατί μετά η επαναφορά μπορεί να μη γίνει ποτέ, ότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος για να υποφέρω μόνιμα σαν «απόδειξη αγάπης, αφοσίωσης και πίστης». Ότι πρέπει να με φροντίζω κι όχι μόνο να προσπαθώ να κάνω τους άλλους να προσέχουν τον εαυτό τους. Ίσως όντως΄έγινα πιο σοφή. Έχω φάει πολλά γειώματα είναι η αλήθεια κι όσο κι αν δεν είμαι πλέον στο ροζ συννεφάκι που (που δεν ενοχλούσα κανέναν!) ποτέ δεν θα πάψω να κοιτάζω τον ουρανό. Πανέμορφος και σήμερα. Αξίζει να ζεις. :) Υ.Γ. ΤΟ παρατράβηξα πάλι Μαργαριταράκι :)
