Στα λόγια μου έρχεσαι. Ασε που μπορεί να καταλήξεις να λες ότι αφού ασχολείσαι, σου αξίζει. Ενώ ξεκάθαρα αξίζουμε σύμφωνα με τον τρόπο που φερομαστε κι όχι απαραίτητα με τον τρόπο που μας φέρονται. Αυτό, μαζί με μια ενοχικότητα, συναισθηματική ταύτιση με τον άλλον και η ανάγκη σου να βλέπεις αυτόν που αγαπάς χαρούμενο σε οδηγουν σε περίεργα μονοπάτια.Μολονότι μεγαλύτερη, μου πήρε και μου παίρνει μεγαλύτερο χρόνο η ανάκαμψη. Είχα γίνει αγνώριστη. Όταν ξεκίνησα πριν δύο χρόνια περίπου να έχω ξανά επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο γιατί είχα αρχίσει να αμφισβητώ τόσο την κρίση μου κι εμένα που δεν με επειθα πλέον. Ήταν πολύ οξύμωρο κι εδώ μέσα να θέλω αλλά άτομα να μην ζουν αυτό που ζω εγώ αλλά να μην μπορώ να με βάλω προτεραιότητα. Τα έλεγα και σε μένα. :)Πλέον νιώθω μια τέτοια συναισθηματική κόπωση από πάρα πολλές καταστάσεις συσσωρευμενες που πραγματικά απλά μου βγαίνει μια απαξίωση να ζήσω τα ίδια. Έπρεπε όμως να χα ξεμπερδέψει το αργότερο 3 χρόνια πριν, έκτοτε έχασα όντως τον εαυτό μου.Υ.Γ. Εμένα εφταιγε ότι είχα πιστέψει ότι δεν αξίζω πολλά σαν άτομο έστω ερωτικά. Οπότε και χάρη μου έκαναν που ασχολούνταν μαζί μου. Ήταν ο εφιάλτης πυο δεν είχα παλέψει, αλλά τον έζησα κι έτσι τώρα χίλιες φορές μόνη πάρα κάτι τέτοιο ξανά! Βασικά πολλές φορές περνάω πολύ ωραία μόνη μου από παιδί. Σιγά. :)