Να σου πω την αλήθεια, έχω αρχίσει να νιώθω μια πολύ μεγάλη σιγουριά ότι δεν θα ξανακάνω ζημειά στον εαυτό μου και θα σου πω γιατί...Μετά από αυτόν κάθε φορά που επιχειρώ έστω και στο ελάχιστο να πάω κόντρα στον εαυτό μου,( έχοντας εκλογικεύσει πρώτα την πατατα που πάω να κάνω με το υπεροχο μυαλό μου που κανει το άσπρο μαυρο και τα γλυκα πικρά) το σώμα μου διαμαρτύρεται. Με πιάνει ένας πονοκέφαλος άλλο πράγμα και το μόνο που σκεφτομαι είναι "απο την αλλη, απο την άλλη, παρ'το αλλιως" και δεν ηρεμω μεχρι να κανω το ωφελιμο για μενα. Όταν εν τέλει το κάνω ηρεμώ και νιώθω πολύ χαρούμενη... Καπως ετσι επαψα να υπεραναλυω ,να ειμαι ενοχικη και να με αμφισβητώ...'Ισως αυτο που εχει σημασία στο τελος ειναι η αγαπη για τον εαυτό μας και η βαθιά επαφη μαζι του. Εγω νομίζω ότι αξίζεις και ερωτικά αλλά και γενικα σαν ανθρωπος και νομιζω οτι θα βρεις ακρη. Ειλικρινα το λεω <3