Θα πω την προσωπική μου εμπειρία, αν και καλό θα ήταν να μην το δέσεις κόμπο πως ό,τι πω εγώ, θα βρουν εφαρμογή και στη δική σου περίσταση. Άλλοι άνθρωποι συμμετέχουν στην εμπειρία μου και άλλοι στη δική σου. Πάμε λοιπόν.Το 2014 γνώρισα μια κοπέλα που προερχόταν από ένα χωρισμό από μια σχέση 8 χρόνων. Μιλούσαμε στο τηλ, στο fb, αλλά δεν μπορούσαμε να βρισκόμαστε καθημερινά, καθώς μας χώριζε μια απόσταση μιας ώρας. Σιγά την απόσταση θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Μετά από αρκετή επικοινωνία, κατάλαβα ότι η γυναίκα αυτή αξίζει πραγματικά και της είπα ότι θα ήθελα να δημιουργήσουμε μια σχέση και μάλιστα με προοπτική. Αυτό το ήθελε και εκείνη, δεν της το πέταξα ουρανοκατέβατο. Μου είπε "θα το έχω υπόψη μου, σε ευχαριστώ και εσύ είσαι εντάξει απέναντί μου". Ένα χρόνο μετά και ενώ δεν αποφάσιζε να κάνει σχέση μαζί μου ακόμα, μου λέει να μην επικοινωνώ μαζί της, γιατί είχε καινούρια σχέση και τον αγαπούσε. Εντάξει της λεω, όπως θες. Εν τέλει τον χώρισε, καθώς της συμπεριφερόταν άσχημα εκτός του ότι έφευγε ταξίδια με τη δουλειά. Της είπα αν θέλει να είμαστε μαζί, μου λέει "δε θέλω, ούτε θα βρω κανέναν". Καλά. Σιγή ασυρμάτου για αρκετό καιρό και πριν κανα μήνα μου είπε να μη στείλω μήνυμα (πάλι), γιατί είναι αρραβωνιασμένη και μετακόμισε Αθήνα. Της είπα να είναι καλά και σταμάτησα την επικοινωνία. Προσωπικά, θα έκανα κάτι σοβαρό μαζί της ακόμα και τώρα, γιατί έχει αποδείξει ότι είναι άνθρωπος που αξίζει, πέραν του ότι ήταν άτυχη στις επιλογές των ανθρώπων της. Το θέμα όμως είναι να θέλει και εκείνη. Εσύ τι πιστεύεις; Η άλλη πλευρά στη δική σου περίπτωση θα έκανε κάτι αυτή τη στιγμή; ελπίζω να σε βοήθησα