Μην φοβάσαι βρε κορίτσι μου. Έχεις περάσει πολλά, δεν είναι λίγο ένα περιστατικό ψυχικής ασθένειας μέσα στην οικογένειά σου. (Μάλλον σχιζοφρενής είναι ο αδερφός σου, κι έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας, ε;) Και τα κιλά είναι ΚΑΙ ταξικό πρόβλημα. Οι χαμηλότερες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις έχουν περιττά κιλά, επειδή δεν έχουν πρόσβαση στην καλύτερη διατροφή, ούτε το μορφωτικό πλαίσιο για να ενημερωθούν πληρέστερα και εξατομικευμένα. Όμως είσαι 22 ετών κι έχεις την υγειά σου, κι έχεις συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα: ότι οι σπουδές σου είναι σημαντικές αλλά όχι το πάθος σου (δεν πειράζει, αφού τελειώσεις μπορείς να κάνεις διάφορα πράγματα, θα τα ανακαλύψεις σιγά σιγά), ότι η γυναίκα που αναφέρεις χρησιμοποίησε την νεανική σου αφέλεια και ευπιστία, ότι ο πατέρας σου δεν έχει δυνατότητες να χρηματοδοτήσει τα όνειρά σου, ότι χρειάζεσαι ένα μαξιλάρι έκφρασης αγάπης προς το πρόσωπό σου επειδή η έλλειψή του θα σε κατευθύνει σε κακές επιλογές προσώπων γύρω σου αλλιώς...Έχεις κάνει δηλαδή αρκετά βήματα. Κάνε και το καθοριστικό κι αναζήτησε κάποιον επαγγελματία (σε δομές του δήμου σου δωρεάν) για ψυχολογική στήριξη. Πιστεύω θα βοηθηθείς πάρα πολύ. Έχεις καλό υλικό και σε λίγο διάστημα θα μπορέσεις να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη και να προχωρήσεις χωρίς βαρίδια. Σου εύχομαι καλή επιτυχία!