Κατά την άποψή μου, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν... Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα τα μαθήματα της κατεύθυνσης να τα έκανες κατευθείαν σε φροντιστήριο και όχι με τον πατέρα σου. Δεν έχει να κάνει με τη μεταδοτική ικανότητα. Μπορεί να είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Όμως η συνεργασία γονέα-παιδιού δεν είναι πάντα αρμονική. Κατ'αρχήν μόνο και μόνο από τη σχέση αυτή, κάποια στιγμή θα υπάρξουν συγκρούσεις, οι οποίες θα προστεθούν στις φροντιστηριακές μεταξύ σας συγκρούσεις. Επίσης, σαν γονιός και με το δίκιο του, θα θέλει σίγουρα να σε δει αστέρι και να πηγαίνεις τις ασκήσεις γ@...ντας. Δεν είναι έτσι όμως. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, έχει διαφορετική μαθησιακή ικανότητα, διαφορετική αντίληψη. Επίσης, αν δεν μπορείς να λύσεις κάτι που στα μάτια τα δικά του θα είναι εύκολο, μπορεί να σου πει και μια κουβέντα παραπάνω. Αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πατέρας σου και "προβλεπεται" να σε βάζει στη θέση σου. Με κάποιον άλλο καθηγητή όμως, η σε φροντιστήριο, αν πεις ότι δεν μπορείς να λύσεις κάτι, θα στο ξαναπούν. Δε θα σε πιάσουν από τα μούτρα. Πρώτον γιατί δεν έχουν το δικαίωμα και δεύτερον, επειδή πληρώνονται, είναι υποχρεωμένοι να στο κάνουν λιανά. Σχετικά με το θέμα ότι έχεις συνηθίσει να λύνεις ασκήσεις με κάποιον άλλο... σταμάτα το χτες! Στις πανελλήνιες δε θα είναι κανείς δίπλα σου για να σε βοηθήσει. Και εντάξει οι πανελλήνιες... αν συνεχίσεις έτσι, η αβεβαιότητα αυτή θα μεταφερθεί και σε άλλους τομείς και θα σε επηρεάσει και στη ζωή σου. Ξεκίνα σιγά σιγά. Λύσε ό,τι μπορείς. Αν θέλεις, λύσε κάποιες ασκήσεις που γνωρίζεις ήδη, αλλά μόνη σου. Να μη σε βοηθάει άλλος. Μετά βρες μια που να μην την έχεις δει. Προσπάθησε να τη λύσεις και αν δεν μπορέσεις, δεν έγινε τίποτα. Το λάθος είναι ακριβώς αυτό: το να σε φοβίζει το λάθος. ΠΡΕΠΕΙ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, να κάνεις λάθη, να ψηθείς με αυτά. Γιατί μόνο έτσι θα νιώσεις το σωστό, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στη ζωή. Κανείς μας δε γεννήθηκε, ούτε θα γεννηθεί αλάθητος. Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο, ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο.