Έχω την αίσθηση ότι η πίκρα ενός χωρισμού δεν αφήνει να δούμε κάποιες βασικές αλήθειες. Κάποιος που δίνει σε μία σχέση δεν σημαίνει ότι κάνει επένδυση. Συχνά το βλέπει έτσι κατόπιν (εγώ που έδωσα τόσα και πήρα τα τρία μου στο τέλος) αλλά δεν πάει έτσι, ακριβώς επειδή η αγάπη είναι ανυπόκριτη ανιδιοτέλεια...υποτίθεται τουλάχιστον. Αν υπάρχει παράπονο "δεν πήρα αυτά που ήλπιζα" τότε κάποιο ψήγμα εγωϊσμού εισχωρεί θέλοντας και μη στη μέση. Ο εγωϊσμός βέβαια είναι πακετάκι με την ανθρώπινη ύπαρξη, και δεν είναι κακό πράγμα η αυτοπροστασία, ωστόσο μας εμποδίζει να δούμε το πράγμα και από την άλλη πλευρά. Η άλλη πλευρά λοιπόν βιώνει μια κατάσταση θετικά και μπορεί να είναι και πολύ ευγνώμων για τα όσα έζησε μαζί μας. Εντούτοις οι άνθρωποι προϊόντος του χρόνου αλλάζουν. Αλλάζουν οι ανάγκες τους, αλλάζουν οι επιθυμίες τους, αλλάζουν τα δεδομένα τους, αλλάζουν οι στόχοι κι οι προσδοκίες τους. Αυτό που ήταν τέλειο σε χρονική στιγμή Α ενδέχεται να μην είναι πλέον επαρκές σε στιγμή Β. Δεν υπάρχει κάποια καρμική ή μοιρολαγνική συμπαντική σύμπραξη που ωθεί "αυτούς που είναι να είναι μαζί" να πορεύονται μαζί στην ζωή. Είναι ανακουφιστικό να το σκεφτόμαστε, αλλά είναι ακριβώς αυτό: πνευματικό χανζαπλάστ. Τούτου λεχθέντος δεν σημαίνει ότι πρέπει να φερθεί ο άλλος μειωτικά, απαξιωτικά, σκληρά τέλος πάντων, για να επικοινωνήσει την διαφοροποίηση (αν και συχνά η διαφοροποίηση επικοινωνείται, αλλά ο πρώτος το μήνυμα δεν εννοεί να το λάβει με την καμμία και συνεχίζει στην νιρβάνα του). Το κάνει κάποιες φορές για να επιφέρει οριστική ρήξη. Δεν το επικροτώ, το επεξηγώ. Δεν μας λες περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιά στοιχεία συμπεριφοράς σε πλήγωσαν, ωστόσο πιστεύω ότι ο σκοπός ήταν ακριβώς η οριστική ρήξη. Να τον μισήσεις για να απομακρυνθείς.