Θα κρατήσω αυτό το τελευταίο που γράφεις... "δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος μετά". Καλώς ή κακώς μια στο τόσο εμφανίζονται και εκείνοι που θα έχουν σημαντική επίπτωση πάνω μας. Όσα χρόνια και εάν περάσουν. Όσο και να έχουν χαθεί από τη ζωή μας. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό το "άλλος άνθρωπος" δεν είναι μια χειρότερη ή καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο και εάν αρνείσαι τώρα ότι δεν έμαθες κάτι από αυτό, είμαι σίγουρη ότι μακροπρόθεσμα, και στην μεγάλη εικόνα της ζωής σου, αυτό το περιστατικό (ή αυτός ο άνθρωπος) θα σε κάνει να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου. Ίσως το πως δένεσαι, το πως αντιδράς, το πως αντιμετωπίζεις την απόρριψη, τον χωρισμό, το τέλος, την ικανότητά σου ή μη να βάζεις τελείες στις ιστορίες που έχουν τελειώσει οριστικά. Ωριμάζουμε μέσω του πόνου, ή όπως λέει και το άσμα, "η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει."Να μην πας λοιπόν, να τον βρεις. Όχι γιατί αφήνεις πράγματα στη τύχη, ούτε και γιατί μέσα σου θα συνεχίζεις να ελπίζεις ότι θα επικοινωνήσει εκείνος. Αλλά επειδή προχωράς τη ζωή σου. Η ζωή προχωράει χωρίς καν εσύ να το συνειδητοποιήσεις. Αποδέξου και συμφιλιώσου με τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα που σου άφησε αυτός ο άνθρωπος. Βρες την ισορροπία. Αυτή είναι η "μαγκιά". Καλή δύναμη.