Ορθώς διστάζει. Και η ηλικία του πατέρα παίζει ρόλο στο υγιές αποτέλεσμα του παιδιού (ας πούμε, αυξάνεται ο κίνδυνος αυτισμού όσο μεγαλώνει η ηλικία του πατέρα καθώς και κάποιες άλλες μεταλλάξεις γονιδιακές), καθώς επίσης και η δυσαναλογία των ηλικιών παιδιού-γονιού δημιουργεί ένα κάποιο χάσμα (τουλάχιστον οπτικό στους τρίτους παρατηρητές, βέβαια αυτό εξαρτάται και από το πόσο νεάζει ο γονιός, υπάρχουν 55άρηδες που βάζουν κάτω 35άρηδες).Επίσης πρέπει να είσαι προετοιμασμένη ότι θα αναλάβεις το βάρος της ανατροφής σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Σε 5 χρόνια θα τον πονάει η μέση του όταν το σηκώνει αγκαλιλα, σε 10 χρόνια που το παιδί θα έχει ανάγκες να το πηγαινοφέρνετε εδώ εκεί σε δραστηριότητες θα νιώθει κούραση με την καθημερινή ρουτίνα. Τέλος πάντων όμως να μην σε αποθαρρύνω. Μπορεί να σας πάνε κι όλα τέλεια, επομένως είναι μια απόφαση που θα πάρετε μαζί. Μην παραβλέπεις πάντως τις δικές του επιθυμίες γιατί ενδέχεται να σου γυρίσει μπούμπερανγκ. Το παιδί είναι 90% ευθύνη κι άγχος και 10% χαρές. Μπορεί πλέον σε αυτή τη φάση (κι αν ήδη έχει κάποιο παιδί από προηγούμενο γάμο/σχέση) να θεωρεί ότι έκλεισε αυτός ο κύκλος. Άκου τον προσεκτικά τι θα σου πει και προσπάθησε να μπεις στα παπούτσια του. Αν εσύ θες οπωσδήποτε ένα παιδί, επειδή το θες εσύ, όχι επειδή είθισται να κάνουν οι γυναίκες μέχρι κάποια ηλικία ένα παιδί, τότε σκέψου τι άλλα περιθώρια υπάρχουν. Στα λέω ούσα κοντά στα 50 με μικρά παιδιά, με τελευταία (πλήρως επιθυμητή) εγκυμοσύνη στα 41.