Αυτό είναι το πιο σημαντικό, το ότι είσαι ικανοποιημένη με την επιλογή σου! Δε το λες και μικρό επίτευγμα! Όσον αφορά αυτό που λέει ο Σνούπι περί "ευλογιών" κι αποδοχής εγώ το βλέπω ως εξής: Αποδέχομαι δε σημαίνει συμμερίζομαι ιδέες και αντιλήψεις (σε οποιοδήποτε ζήτημα), ούτε ασπάζομαι την ίδια κοσμοθεωρία με κάποιον. Η αποδοχή δεν έχει να κάνει με το αν κάτι, κάποια επιλογή εν προκειμένω, είναι της αρεσκείας μου, αλλά με το σεβασμό που δείχνω σ αυτή , είτε μου αρέσει είτε όχι! Αποδέχομαι δηλαδή τις πράξεις και τις επιλογές σου, όχι επειδή τις βρίσκω "σωστές" απαραίτητα ή ενεργώ παρόμοια, αλλά επειδή σε σέβομαι ως άτομο, κi αναγνωρίζω το αναφαίρετο δικαίωμα σου να ενεργείς αυτοβούλως, ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Σίγουρα δεν έχεις ανάγκη την έγκριση των γονιών σου! Δεν είσαι παιδάκι. Ο καθένας μας όμως έχει , ίσως και περισσότερο απ' ότι φαντάζεται, ανάγκη την άνευ όρων αποδοχή, γιατί αυτή είναι η πιο απτή απόδειξη κι ειλικρινής έκφραση αγάπης! Γενικότερα, είμαι της άποψης ότι πρέπει να δίνουμε χρόνο και χώρο στους ανθρώπους να εξοικειωθούν με κάποια πράγματα. Ο καθένας έχει μεγαλώσει με ένα δείνα τρόπο,σε μια συγκεκριμένη εποχή, σε μια άλλη κοινότητα/(κοινωνία), και με τις τάδε προσλαμβάνουσες. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει τις αντιλήψεις του και είναι λογικό και αναμενόμενο να δυσκολεύεται, ακόμη και να το θέλει ,να αλλάξει άρδην τον τρόπο σκέψης του. Υ.Γ. Φυσικά δεν υπονοώ κάπου ότι αν τελικά οι γονείς σου δε δεχθούν τις επιλογές σου είσαι καταδικασμένη να δυστυχήσεις, σε καμία περίπτωση. Κι ούτε βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις κάτι από τα θέλω σου για να "συμβαδίζετε". Ζεις για Σένα. Σου Εύχομαι να εξελιχθούν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο :)