Τερωη καταλαβαινω οσα μο λες. Παντα ειχα τελεια σχεση με τους δικους μου. Οταν μιλησα ανοιχτα για την σχεση μου εφεραν τις αντιρρησεις τους για τους δικους τους λογους και ναι καταλαβαινω τις ανυσηχιες τους σαν γονεις ομως απο κει και περα η ζωη ειναι δικη μας και επιλεγουμε τον τροπο που θα ζησουμε και με ποιον θα ζησουν οπως ανεφερε και ο πατερας μου στη τελευταια μας κουβεντα, Ναι μεν θεωρρει οτι αυτη η επιλογη για μενα δεν ειναι σωστη αλλα ειπε πως οτι και να επιλεξω θα ειναι παντα διπλα μου και θα με στηριζει κ εκανε μια προσπαθεια να το χωνεψει οταν εγω πηγα να επισκεφθω το αγορι μου. παρολα αυτα εξακολλουθω να δυσκολλευομαι γτ εχει μουτρα και αυτο ειναι που θελω να αποφευγω, αλλα δεν γινεται να μην ζησω και αυτο που θελω επειδη δεν τον θεωρρουν σωστη επιλογη. πρεπει να το ξεπερασω αυτο γιατι μονο κακο μου κανει.