Είναι απόλυτα φυσιολογικό, και λογικό! Εδώ ένα τραγούδι ακούς, η μυρίζεις μια μυρωδιά και σε γυρνάει πίσω σε στιγμές και μελαγχολείς.. ποσο μάλλον ένα μέρος που η αναμνηση ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου. Η λύση δεν είναι να μη ξαναπατήσεις αλλά να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου, πιστεύω όσο πιο συχνά περνάς και από αυτά τα μέρη καποτε θα γίνει συνήθεια και δεν θα σε επηρεάζει τόσο. Μπορείς να πεις και στη παρέα σου να μη συζητάει για αυτόν τον άνθρωπο όταν είσαι εσυ μπροστά. Υπομονή, όσο κλισέ και αν ακούγεται ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και ύστερα γίνονται αναμνήσεις που δεν πληγώνουν πλέον στο πέρασμα του χρόνου.