Προφανώς και είναι αμοιβαία η ευθύνη: it takes two to tango. Όσο άσχημα και να μου έχουν φερθεί, δε νομίζω ότι έχω υπάρξει άμεμπτος, τέλειος, άσπιλος και αμόλυντος. Όμιλώντας επί τη βάσει των δικών μου εμπειριών, μπορώ να πω ότι με τον τρόπο μου μπορεί να έχω απομακρύνει ανθρώπους από δίπλα μου χωρίς να το επιδιώκω, αλλά αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Το κακό είναι ότι μεγαλώνοντας, δεν έχουμε ''θετική'' προσέγγιση έναντι των ανθρώπων αλλά αρνητική: δεν εστιάζουμε στα ''καλά'' του άλλου, αλλά ψάχνουμε να βρούμε το στραβό. Τι φταίει; ίσως η συσσώρευση των προτέρων εμπειριών. Εύχομαι κάθε καλό για τη νέα χρονιά.