Ρε παιδιά έλεος αν δενόμαστε κόμπο με τον/την οποιοδήποτε και όταν έρχεται χωρισμός να θέλουμε να αυτοκτονήσουμε κιόλας. Δεν ανήκουμε σε κανέναν και ούτε τον έχουμε ιδιοκτησία ή μας έχει αυτός. Αυτά το ''δεν αντέχω μακριά σου'', ''θα πεθάνω'' κτλ είναι εξωφρενικά και άρρωστα. Ναι πονάει ένας χωρισμός, υπάρχει πίκρα, θυμός, ευχάριστες και δυσάρεστες αναμνήσεις, αλλά προσωπικά πιστεύω πως θα υπάρξει κάποιος και για μένα μελλοντικά που θα αξίζει. Το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται όσο είμαστε ζωντανοί. Είναι δύσκολο αλλά πρέπει να αφήσουμε ό,τι μας φθείρει και δηλητηριάζει και γενικά αυτό που δεν σώθηκε τότε, δεν πρόκειται να σωθεί ούτε μελλοντικά. Γιατί αν κάτι αξίζει μένει. Αν προκαλεί πισωγυρίσματα, τσακωμούς και επανασυνδέσεις, καλά κρασιά.